Τη νύχτα της 19ης Ιανουαρίου οι μεραρχίες του καπετάν Γιώτη (Χαρ. Φλωρακη) και του καπετάν Διαμαντή (Για. Αλεξάνδρου) -2,900 ...
Τη νύχτα της 19ης Ιανουαρίου οι μεραρχίες του καπετάν Γιώτη (Χαρ. Φλωρακη) και του καπετάν Διαμαντή (Για. Αλεξάνδρου) -2,900 αντάρτες- άρχισαν την επίθεση στο Καρπενήσι που το υπερασπίζονταν δυό ελαφρά τάγματα πεζικού, χωροφύλακες και ΜΑΥ, σύνολο 1500 περίπου άνδρες.
Κυρίως λόγω αλαζονείας των ηγετών των αμυνομένων και λανθασμένου σχεδίου άμυνας ,που είχε αφήσει ακάλυπτη μιά πλευρά της πόλης που είναι το βουνό Βελούχι, μιά μονάδα ανταρτών μπήκε ανενόχλητη στην πόλη.
Οι αντάρτες κατέλαβαν τελικά την πόλη την επόμενη νύχτα, την 20η προς 21η Ιανουαρίου, που είχε ξεσπάσει και φοβερή χιονοθύελλα.
Την κράτησαν μέχρι τις 8 Φεβρουαρίου, το μεγαλύτερο διάστημα από οποιαδήποτε άλλη πόλη το 1947-49.
Οι αντάρτες άδειασαν τις αποθήκες του στρατού από εφόδια και πυρομαχικά, την τράπεζα από χρήματα, τους στρατώνες από 100 τουλάχιστον πολύτιμους ημιόνους, και έκαναν ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και κατοικίες των εθνικοφρόνων πολιτών.
Στην πόλη είχαν καταφύγει και πολλές εκατοντάδες κάτοικοι από τα γύρω χωριά της Ευρυτανίας.
Ο ακριβής αριθμός των νεκρών στη μάχη και των δολοφονημένων στρατιωτών, ΜΑΥ, χωροφυλάκων και αμάχων δεν έγινε ποτέ γνωστός, αλλά υπολογίζεται σε τουλάχιστον 400.
Μεταξύ των θυμάτων ο δήμαρχος της πόλης Κ. Σακκαλής.
Περίπου 28 τραυματίες στρατιώτες κάηκαν ζωντανοί στο στρατιωτικόνοσοκομείο!
Από μιά Έκθεση του Εισαγγελέως Πρωτοδικών (φωτογραφία) για τα εγκλήματα, διαβάζουμε:
«...Δύο μαυροσκούφηδες ευρέθησαν εις το χωρίον Μυρίκη, κάτω και έναντι μύλων κρεουργημένοι με μαχαίρας στο στήθος και με τα χέρια δεμένα με σύρμα.
Του ενός το πόδι είναι κομμένο από το γόνα και κάτω, του δε άλλου κομμένο το κεφάλι και πεταμένο στο ρέμα.
Του ενός το σαγόνι είναι βγαλμένο [...]
Εις θέσιν Καλπάρι Καρπενησίου ευρέθησαν 6 σφαγμένοι [...]
Εις Άγιον Γεώργιον Φθιώτιδος, ενώπιον του Μιχ. Γεροντογιάννη, ένας αντάρτης έσφαξε έναν αξιωματικόν που ήτο ξανθός αφού πρώτα τον κτύπησε με τον υποκόπανο και τον έβαλε και γδύθηκε..[...]
Τρείς άγνωστοι δεμένοι με σύρμα και καμμένοι με βενζίνα ευρέθησαν κοντά στο χωρίον Κλουσείον.. [...]
Το βράδυ της καταρρεύσεως, ήτοι της 20ης-21ης Ιανουαρίου, οι αντάρτες έριψαν χειροβομβίδες εντός του νοσοκομείου δι ών επυρπολήθη τούτο.
Από τη φωτιά ΚΑΤΑΚΑΗΚΑΝ ΕΝΤΟΣ ΑΥΤΟΥ ΠΕΡΙΠΟΥ 28 ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ...[...]
Εντός υπογείου αχυρώνος, αντάρτης εφόνευσε την Βασιλική Χ. Αρμάγου, την κόρη της 5-6 ετών και τρία παιδιά του Αθαν. Κοντοπάνου, 15 ετών και κάτω....».
Άλλη τραγική κατηγορία θυμάτων ήταν τα 400-700 βιαίως στρατολογημένα αγόρια και κορίτσια από το Καρπενήσι και τα γύρω χωριά (την περιπέτεια ενός εξ αυτών θα παρουσιάσω τις επόμενες ημέρες).
Ο τότε διευθυντής της Νομαρχίας σε έκθεσή του προς το Υπουργείο Εσωτερικών έγραφε:
«Μέχρι και της ημέρας της εκ Καρπενησίου αποχωρήσεώς των εξηκολούθησεν η στρατολογία νέων και νεανίδων [...] διά την στρατολογίαν εχρησιμοποιήθη κατάλογος συνταγείς υπό των αρχισυμμοριτών Λώλου και Καπλάνη, αμφοτέρων καταγομένων εκ Καρπενησίου. [...] προ της ωμής βίας και των απειλών των όπλων ηναγκάζετο ο πατήρ ή η μήτηρ ή η σύζυγος του κρυπτομένου να παραδώση το προσφιλές του πρόσωπον εις τους δημίους ή εάν ηρνείτο να πράξη τούτο ωδηγείτο οικογενειακώς εις ειδικόν τόπον ένθα εβασανίζετο.
Τότε, προκειμένου ο κρυπτόμενος να σώση την οικογένειάν του ηναγκάζετο να παραδοθή.
Εκάστην αναχώρησιν εκ Καρπενησίου στρατολογουμένων συνώδευον θρήνοι και κοπετοί των συγγενών των απαγομένων εις τους οποίους οι συμμορίται απήντων διά των υποκοπάνων των όπλων κατά της γραίας μητρός ή συζύγου ή γέροντος πατρός του απαγομένου.
Είναι αδύνατον να περιγραφή το δράματων οικογενειών του Καρπενησίου, όταν απεσπώντο από τας αγκάλας των γονέων των παιδία και κοράσια....».
Είναι αδύνατον να περιγραφή το δράματων οικογενειών του Καρπενησίου, όταν απεσπώντο από τας αγκάλας των γονέων των παιδία και κοράσια....».
Τραγικές στιγμές έζησαν πολλοί από εκείνους που διέφυγαν από την πόλη τη νύκτα της 20ής προς την 21η Ιανουαρίου και κινήθηκαν προς τη Λαμία ή το Αγρίνιο.
Αλλοι σκοτώθηκαν από τους αντάρτες, άλλοι αιχμαλωτίσθηκαν και μετά δολοφονήθηκαν, ενώ αρκετοί πέθαναν από το κρύο.
Παγωμένους βρήκαν τον διοικητή της Χωροφυλακής Ευρυτανίας, τον διοικητή Χωροφυλακής Καρπενησίου και άλλους 43 ανθρώπους.
ΤΙΠΟΤΕ από αυτά δεν αναφέρονται στις περιγραφές των ιδίων γεγονότων από τους κομμουνιστές.
Σύμφωνα με τους ίδιους συγγραφείς, η συμπεριφορά των ανταρτών στην πόλη ήταν άψογη:
Ιδού ένα δείγμα:
«...Τα χαράματα της 21ης Ιανουαρίου του 1949, μαχητές και μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) σημειώνουν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ένοπλου λαϊκοδημοκρατικού κινήματος.
Καταλαμβάνουν το Καρπενήσι μετά από σκληρές συγκρούσεις με τον αμερικανοθρεμμένο Κυβερνητικό Στρατό (ΚΣ) και τους φασίστες παρακρατικούς συμμάχους του!.... […]
Με εντολή του ΔΣΕ τα δημόσια ταμεία υποχρεώνονται να πληρώσουν κανονικά τις συντάξεις και τους μισθούς στον πληθυσμό.
Τα υπόλοιπα χρήματα των τραπεζών και του μοναρχικού κράτους κατάσχονται υπέρ του Λαϊκού Στρατού.
Με αυτά τα χρήματα ο ΔΣΕ πληρώνει στους καταστηματάρχες διάφορα είδη που έχουν ανάγκη οι αντάρτες.
Φυσικά δεν σημειώνονται λεηλασίες στα ιδιωτικά καταστήματα και τα σπίτια.
Τέλος στρατολογούνται στο ΔΣΕ πάνω από 400 νέοι και νέες.
Οι αντάρτες δεν εκτελούν κανέναν από τους συλληφθέντες στρατιώτες (περίπου 400 στον αριθμό). Πριν, μάλιστα, την αποχώρηση του ΔΣΕ θα τους αφήσουν ελεύθερους.
Πάνω σε αυτό, ο Γ. Κατσικογιάννης, «ανταρτόπληκτος» από το Μικρό Χωριό, αφηγείται λέγοντας μεταξύ άλλων:
«Τους φαντάρους (του Κυβερνητικού Στρατού) που παραδόθηκαν τους είχανε σε ένα μεγάλο σπίτι που \χαν για στρατώνα.
Τα όπλα βέβαια τους τα’χανε μαζέψει και όλα τα υλικά.
Τους δίνανε νερό, και φαί και τσιγάρα.
Καμιά φορά ξεμύτιζε κανένας και έπιανε κουβέντα με το σκοπό που’χανε βαλμένο οι αντάρτες να τους φυλάει.
Δεν τους πειράξανε τρίχα από το κεφάλι τους.
Κι όπως τους άφησαν έτσι τους βρήκανε μετά οι άλλοι οι δικοί τους που ξαναμπήκανε να πάρουνε το Καρπενήσι.
Για τραυματίες που με ρωτάς θυμάμαι μερικούς.
Ε, κάνανε και οι αντάρτες ότι μπορούσανε και αυτοί. Δύο φαντάροι πεθάνανε αλλά δεν φταίγανε οι αντάρτες, ο ένας μου’πανε είχε βαριά πληγή στο στομάχι κι ο άλλος ήτανε μισοπεθαμένος όταν τον μαζέψανε.
Όχι, ούτε εκτελέσεις, ούτε τίποτα!...».
Το Καρπενήσι το ανακατέλαβε ο Ελληνικός Στρατός στις 8 Φεβρουαρίου υπό τις διαταγές του υποστρατήγου Θρασύβουλου Τσακαλώτου, ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει από την Πελοπόννησο όπου με της επιχείρηση ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ είχε τελειώσει το αντάρτικο της Πελοποννήσου.
Μάλιστα, η τελική καταστρεπτική ήττα των ανταρτών στην Πελοπόννησο –με 208 νεκρούς και διπλάσιους τραυματίες- έγινε στις 19 Ιανουαρίου του 1949, όταν άρχιζε η επίθεση των ανταρτών στο Καρπενήσι.
Από τους κομμουνιστές πρωταγωνιστές, ο Διαμαντής σκοτώθηκε αλλά ο Γιώτης επέζησε.
Μεταξύ 1954 που επέστρεψε παράνομα από το Παραπέτασμα και το 1966 καταδικάστηκε 20 φορές σε ισόβια από 14 Κακουργιοδικεία και 1 Εφετείο, αλλά δεν τιμωρήθηκε ΗΘΙΚΑ (!) για τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που έκαναν οι αντάρτες του.
Αντίθετα, έγινε αρχηγός του ΚΚΕ, φίλος πρωθυπουργών καί προέδρων, και τιμηθείς από το κράτος στον θάνατό του.
Η «εξορία» του στη Λέρο από τη δικτατορία (φωτό με τον Λουλέ) δεν μετρά ως τιμωρία, ούτε τα 12 χρόνια στις φυλακές και τα δικαστήρια μεταξύ 1954 και 1966.
Αυτή η έλλειψη απονομής δικαίου σε θύτες και θύματα, για εγκλήματα σαν αυτά που έγιναν στο Καρπενήσι, δημιούργησε Ιστορικό κενό το οποίον κάλυψαν οι θύτες και οι απολογητές τους με ψευδολογίες και ανδραγαθήματα στη θέση των εγκλημάτων!
Έτσι, δεν πρέπει να προκαλεί μεγάλη απορία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (Κ.Κ. ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ) έγινε κυβέρνηση και εκχωρεί τη Μακεδονία στους Σλάβους και τους παλαιούς συμμάχους και τροφοδότες του, τους Σλαβομακεδόνες των Σκοπίων.
[Ευχαριστώ τον φίλο, κ. Γιάννη Οικονομίδη για τα αποκόμματα των εφημερίδων από το αρχείο του]
-
