Ο Φράγκος Φράγκου συνεχίζει την εθνική αγωνιστική δράση του πατέρα του, (που είχε πεθάνει γύρω στα 1860 περίπου, όπως σημειών...
Ο Φράγκος Φράγκου συνεχίζει την εθνική αγωνιστική δράση του πατέρα του, (που είχε πεθάνει γύρω στα 1860 περίπου, όπως σημειώνει ο Γ. Θωμάς στο άρθρο του στη Θεσσαλία) συμμετέχει ενεργά στις Θεσσαλικές επαναστάσεις του 1854 και του 1878, κινήματα που είχαν στόχο την απελευθέρωση των υπόδουλων Θεσσαλικών εδαφών από τους Τούρκους και την ένταξή τους στο νέο ελληνικό κράτος.
Ο Γερο-Φράγκος όπως τον ονόμαζαν οι στρατιώτες, πολεμά τον Γενάρη του 1878 στις μάχες της Κάτω Μονής Ξενιάς, επικεφαλής ομάδας 80 εθελοντών Σουρπιωτών μαχητών και όταν οι Τούρκοι γκέκηδες εγκαταλείπουν ηττημένοι το μοναστήρι, μπαίνει και υψώνει την ελληνική σημαία στο χώρο του ελεύθερου πλέον μοναστηριού.
Ο ίδιος ο αγωνιστής, αρχές του 20ου αιώνα στο σπιτικό του στη Σούρπη, αφηγείται στα εγγόνια του την κατάληψη της Κάτω Μονής Ξενιάς τον Γενάρη του 1878:
«Το 1878 κακοί ήταν οι Τούρκοι, οι σκλαβωμένοι Θεσσαλοί, χειμώνας καιρός, τράβηξαν για την Σούρπη, το ύστερο χωριό της ελεύθερης Ελλάδος, όλοι τους πολεμιστάδες πρώτοι.
Εκεί αντάμωσαν τους άλλους τους δικούς μας, καλά οργανωμένους οπλαρχηγούς και αφού περάσανε τα σύνορα ελευθερώνοντας τον Αλμυρό, έφθασαν στη Ξενιά.
Στο ύψωμα Ρίχοβο άρχισαν να χτυπάνε τον εχθρό.
Θα ήτανε ίσαμε 600 γκέκηδες – αλβανοί.
Η μάχη σκληρή, αλλά τα παλληκάρια μας καλά κρατούσαν.
Οι άνδρες μου ήταν από τον Πλάτανο, την Σούρπη, την Βρύναινα, τους Κοκκωτούς, ήταν και άλλοι σπουδαίοι οπλαρχηγοί, οι Βελετζέοι, ο Πηλιορείτης Αξελός, ο ταγματάρχης Τριάντος απ’ την Σούρπη, όπως και ο γιατρός ο Νίκος ο Δροσόπουλος με το Γεώργιο Σακελλαρίδη απ’ τον Αη-Γιώργη της Νηλείας.
Φύγαν λοιπόν οι Τούρκοι απ’ το ύψωμα και πήγαν και αμπαρώθηκαν στο μοναστήρι.
Δυο μέρες οι δικοί μας το πολιορκούσαν, με νύχια και δόντια, την τρίτη αποφάσισαν να επιτεθούν, κάναν λοιπόν συμβούλιο κι ακούστε τι συνέβη…..
Ήτανε νύχτα και για ώρες έπεφτε γρήγορη καταρρακτώδης βροχή, ο ουρανός έριχνε αστροπελέκια και τα πελώρια πλατάνια του μοναστηριού ανατρίχιαζαν από αγωνία.
Μονάχα η καρδιά της Παναγιάς χτύπαγε ήρεμη και πρόθυμη για να χαρίσει την νίκη στους δικούς μας…
Εκεί γύρω στα μεσάνυχτα που η βροχή άρχιζε να λιγοστεύει, ανέβηκα με προσοχή με τα 80 παλληκάρια απ’ την Όθρυ το μαντροτοίχι και φέρνοντας μαζί μας κυψέλες με μελίσσια τις ρίξαμε κρυφά ίσα στο μοναστήρι.
Βζζζιγκ,……Βζζζιγκ, μα τι ήταν τούτο;
Αμέσως σήμανε συναγερμός, οι Τούρκοι τα ‘χασαν και όπως ήταν λαγιασμένοι απ’ τη βροχή έτρεξαν σαστισμένοι να αμυνθούν.
Προτού καλοξυπνήσουν κι αδράξουν τα όπλα, ένα λεφούσι μέλισσες τους επιτίθονταν βουίζοντας και τσιμπώντας τους με μανία….
Στο μεταξύ κάποιοι απ’ τους γενναίους μας πήδησαν μέσα στο μοναστήρι και με τα γιαταγάνια τους ξαφνιάσανε τον εχθρό, ανοίξανε κάποια πόρτα και μπήκαν και οι υπόλοιποι.
Στις ώρες που ακολούθησαν τι να σας πω, παιδιά μου;
Με σύμμαχο την Παναγιά και τις λεβέντρες μέλισσες τι περιμένατε να γίνει;
Οι Τουρκαλάδες κιότεψαν και παραδόθηκαν, τα ‘μασαν κι έφυγαν.
Αυτή ήταν η πρώτη μας νίκη το 1878 που έδωκε θάρρος στους σκλαβωμένους μας κι απελευθέρωσε τη Θεσσαλία το 1881.»
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"
