- Ο Δημήτριος Ν. Δούλης (1865-1928), υπήρξε στρατιωτικός από τη Νίβιτσα της Χειμάρρας και ένα από τα βασικά στελέχη της προ...
-
Ο Δημήτριος Ν. Δούλης (1865-1928), υπήρξε στρατιωτικός από τη Νίβιτσα της Χειμάρρας και ένα από τα βασικά στελέχη της προσωρινής κυβέρνησης της Βορείου Ηπείρου (1914).
Γεννήθηκε το 1865 ήταν γιος του Νικολάου Δούλη και δισέγγονος του αγωνιστή της Επανάστασης του 1821, καπετάν Κίτσου Δούλη.
Έμαθε τα πρώτα γράμματα στα Ιωάννινα και κατόπιν φοίτησε στο Γυμνάσιο Κέρκυρας. Κατατάχτηκε στο στράτευμα στις 22 Ιουλίου 1883 ως εθελοντής, με τον βαθμό του δεκανέα, ως τελειόφοιτος Γυμνασίου.
Στις 20 Αυγούστου 1888 αποφοίτησε από το Στρατιωτικό Σχολείο Υπαξιωματικών με το βαθμό του ανθυπολοχαγού πεζικού.
Στις 19 Απριλίου 1896 προήχθη σε υπολοχαγό.
Το 1897 έλαβε μέρος στον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο, ως υπασπιστής του 10ου Πεζικού Συντάγματος και συμμετείχε σε επιχειρήσεις στην περιοχή Άρτας.
Προήχθη σε λοχαγό β΄ τάξεως στις 31 Δεκεμβρίου 1904, σε λοχαγό α΄ τάξεως στις 18 Ιανουαρίου 1907 και ταγματάρχη στις 18 Σεπτεμβρίου 1912, υπηρετώντας πάντα σε μάχιμες μονάδες του Πεζικού (10ο, 7ο και 15ο Συντάγματα Πεζικού, 2ο Τάγμα Ευζώνων).
Στους Βαλκανικούς Πολέμους
Όντας ήδη ταγματάρχης, συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) ηγούμενος του 3ου Τάγματος του 15ου Συντάγματος Πεζικού, στις εξής μάχες: Γριμπόβου, Νικοπόλεως, Βαρλαάμ, Μπουράτσας, Πεστών, Κούλιας Αλή πασά, Μπιζανίου και την τελική επίθεση κατά των Ιωαννίνων.
Με την κατάληψη του Αργυροκάστρου, στις 3 Μαρτίου 1913, διορίστηκε πρώτος φρούραρχος της πόλης μέχρι την αναχώρηση του Συντάγματος, την 21η Μαρτίου 1913, για την Κλεισούρα.
Στις αρχές Ιουνίου 1913, το 15ο Σύνταγμα Πεζικού προωθήθηκε στο μακεδονικό μέτωπο.
Στη μάχη του Νευροκοπίου, 5 Ιουλίου 1913, κατόρθωσε με το τάγμα του να επιτεθεί πρώτος κατά του εχθρού, παρά το γεγονός ότι ήταν άκρα δεξιά πλαγιοφυλακή, αναγκάζοντάς τον, τελικά, να τραπεί σε φυγή προς το Νευροκόπι.
Ο διοικητής της μεραρχίας, αντιστράτηγος Ναπολέων Σωτήλης, επαίνεσε τη δράση του 3ου τάγματος Δούλη, λέγοντας ότι «με τέτοιον στρατό, πηγαίνουμε στην Πόλη».
Στη μάχη του Πρέντελ-Χαν-Καπατνίκ, 17 Ιουλίου 1913, με 200 μόνον άντρες που είχαν εναπομείνει από ολόκληρο το Σύνταγμα –οι υπόλοιποι είχαν φονευθεί, τραυματισθεί ή εξαφανισθεί– κατόρθωσε, μετά τη δύση του ηλίου, να γίνει κύριος της εχθρικής θέσεως, κάτι που καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας δεν είχε κατορθωθεί.
Στην τελική, διά της λόγχης, επίθεση φονεύθηκαν 10 άντρες και τραυματίστηκαν 17, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Δούλης, στο στήθος.
Παρά τον τραυματισμό του, στη διάρκεια της αναγνώρισης των εχθρικών θέσεων, ο Δούλης δεν αποσύρθηκε από τη μάχη, παρά μόνο όταν έφτασαν ενισχύσεις και εξασφαλίστηκε η κατοχή της εχθρικής θέσεως. Την επομένη, 18 Ιουλίου 1913, έγινε ανακωχή.
Στρατιωτικός Ηγέτης του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα
Στις 26 Σεπτεμβρίου 1913 προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και την 14η Οκτωβρίου 1913 παρέλαβε το 26ο Σύνταγμα που έδρευε στο Αργυρόκαστρο, κάτι που ο ίδιος ζήτησε, καθώς την εποχή εκείνη αποφασιζόταν η τύχη της Βορείου Ηπείρου και θεωρούσε τιμή του και πρώτιστον καθήκον του να προσφέρει τις δυνάμεις του και να συντελέσει στο να παραμείνει η περιοχή Ελληνική.
Μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου 1914 το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον μεγάλου αριθμού αξιωματικών, οι οποίοι είχαν δηλώσει και εγγράφως ότι θα μείνουν στον αγώνα της Βορείου Ηπείρου, τον οποίο μέχρι τότε ευνοούσε και η Ελληνική Κυβέρνηση.
Δυστυχώς, όμως, μετά τις αρχές Ιανουαρίου 1914, όταν η κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου άλλαξε πολιτική, απειλώντας ότι δεν θα επιτρέψει να γίνει αγώνας για την παραμονή της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα, όλες σχεδόν οι έγγραφες και προφορικές δηλώσεις των αξιωματικών λησμονήθηκαν.
Τότε οι Βορειοηπειρώτες επαναστάτησαν, αρνούμενοι να υπαχθούν στο κατασκευαζόμενο αλβανικό κρατικό μόρφωμα.
Ο Δημήτριος Δούλης ηγήθηκε στρατιωτικά του αγώνα αυτού, αμέσως μετά τη δημιουργία της Κυβερνήσεως της Αυτονόμου Ηπείρου, καθώς αυτό ήταν το όνειρό του· να προσφέρει τον εαυτόν του στην ελευθερία της πατρίδας του, συνεχίζοντας την ηρωϊκή ιστορία των προγόνων του.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 1913 προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και την 14η Οκτωβρίου 1913 παρέλαβε το 26ο Σύνταγμα που έδρευε στο Αργυρόκαστρο, κάτι που ο ίδιος ζήτησε, καθώς την εποχή εκείνη αποφασιζόταν η τύχη της Βορείου Ηπείρου και θεωρούσε τιμή του και πρώτιστον καθήκον του να προσφέρει τις δυνάμεις του και να συντελέσει στο να παραμείνει η περιοχή Ελληνική.
Στον αγώνα της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου, από 17 Φεβρουαρίου 1914 έως το τέλος Οκτωβρίου 1914, έδωσε όλο του τον εαυτό.
Τα αποτελέσματα του αγώνα είναι άξια θαυμασμού γιατί υλοποιήθηκαν εκ του μηδενός και παρά την εγκατάλειψη των αρμοδίων.
Ο Δημήτριος Δούλης ήταν Υπουργός των Στρατιωτικών της Κυβερνήσεως της Αυτονόμου Ηπείρου και αρχηγός του Στρατού της από τη Χειμάρρα μέχρι την Κορυτσά.
Ιστορική έχει μείνει η συνομιλία που διεμείφθη μεταξύ Δημητρίου Δούλη και του Μεσολογγίτη υποστρατήγου Αναστασίου Παπούλα, διοικητή του Ε΄ Σώματος Στρατού Ηπείρου, κατά τη 19η και 20ή Φεβρουαρίου 1914.
Ο υποστράτηγος Παπούλας ενημερώνει τον Δούλη ότι εάν ο Ελληνικός Στρατός στη Βόρειο Ήπειρο δεν απέχει από εχθροπραξίες, ο ίδιος θα θεωρηθεί λιποτάκτης.
Ο υποστράτηγος έλαβε αμέσως την απάντηση του Δούλη ότι έχει την υποχρέωση, ως γέννημα και θρέμμα της Βορείου Ηπείρου, να αγωνιστεί υπέρ των σφαγιαζομένων αδελφών του, καταδικασθέντων σε ζυγό τυραννικότερου του Τουρκικού και, έτσι, βρίσκεται στην αναπόδραστο ανάγκη να παρεκκλίνει των εντολών του Στρατού και του Βασιλέως.
Ο Δούλης συγκρότησε, οργάνωσε και διοίκησε το στρατό της Βορείου Ηπείρου, διηύθυνε με επιτυχία τις επιχειρήσεις και κατατρόπωσε τα τουρκαλβανικά στίφη που διοικούσαν Τούρκοι και Ολλανδοί αξιωματικοί.
Με αυτόν τον τρόπο ανάγκασε τις μεγάλες δυνάμεις να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις που κατέληξαν στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, στις 17 Μαΐου 1914, με το οποίο παραχωρήθηκε καθεστώς Αυτονομίας στις περιφέρειες Αργυροκάστρου και Κορυτσάς.
Ως αρχηγός του Στρατού της Αυτονόμου Βορείου Ηπείρου παρέδωσε την Βόρειο Ήπειρο ακέραια και αβλαβή και τους κατοίκους της σώους στον Ελληνικό Στρατό την 14η Οκτωβρίου 1914.
Ο Δημήτριος Δούλης πέθανε από ανακοπή της καρδιάς στις 5 Απριλίου 1928 στην Καλλιθέα Αττικής.
Κατά την αναγγελία του θανάτου του στη Βουλή των Ελλήνων, όλοι ανεξαιρέτως οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων, Ιωάννης Μεταξάς, Αλέξανδρος Παπαναστασίου, Ιωάννης Ράλλης, Δημήτριος Μπότσαρης και Μιχαήλ Γούδας, εξήραν τις αρετές, αναγνώρισαν τις προσφερθείσες προς την πατρίδα υπηρεσίες του και τίμησαν τη μνήμη του.
Πηγή: Himara.gr
(Πύρρος)
