Σαν το πιο θυμωμένο παιδί, ο Τζορτζ άρχισε να ουρλιάζει στους «εχθρούς». Ήθελε την μπάλα του. «Μπάλα. Μπάλαααααααααααα!». ...
Σαν το πιο θυμωμένο παιδί, ο Τζορτζ άρχισε να ουρλιάζει στους «εχθρούς».
Ήθελε την μπάλα του.
«Μπάλα. Μπάλαααααααααααα!».
Διαβάστε την αληθινή ιστορία
Φαίνεται ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων και το ποδόσφαιρο μπορούν να γράψουν ιστορία.
Μια ιστορία χριστουγεννιάτικη για την κρίση, την οικονομία, την ειρήνη.
Ήταν 102 χρόνια πριν, 24 Δεκεμβρίου 1914.
Ο Τζορτζ ήταν 24 ετών και αυτά ήταν τα πρώτα του Χριστούγεννα μακριά από το Σιέφιλντ, το σπίτι, την οικογένεια.
Ο πατέρας του, ένας αξιοσέβαστος γιατρός στην πόλη, δεν έβλεπε με καλό μάτι τις επιθυμίες του γιου του, τον οποίον προόριζε μια μέρα να τον αντικαταστήσει.
«Γυρνάς με αυτούς τους ηλίθιους, χάνετε χρόνο σε αυτό το λασπόλουτρο», έλεγε ο γιατρός βλέποντάς τον να γυρίζει σπίτι.
«Και τι κάνετε;
Πάντα πίσω από αυτό το γελοίο άθλημα για ζητιάνους. Θα μπορούσα να καταλάβω το πάθος για κρίκετ ή για το γκολφ, που είναι συναρπαστικό.
Δεν καταλαβαίνω τι όμορφο έχει αυτό το ποδόσφαιρο».
Ο Τζορτζ, όταν δεν ήταν στο σπίτι ή στο αγαπημένο του μπαρ, ήταν πάντα στον λόφο έξω από την πόλη με το όνομα «Χίλσμπορο», βλέποντας τα κατορθώματα των ηρώων της Σιέφιλντ Γουένσντεϊ.
Σε αυτό το στάδιο, λίγους μήνες πριν από τα Χριστούγεννα του 1914, έφτασαν στρατιώτες, προκαλώντας έκπληξη.
Ήξερε ότι ένας νέος πόλεμος είχε μόλις αρχίσει, αλλά δεν πίστευε ότι θα υπάρχουν κίνδυνοι τόσο μακριά από την ηπειρωτική χώρα και από τα πεδία των μαχών.
Μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές του στην Ιατρική, έτοιμος να γίνει ο βοηθός του πατέρα του.
Οι στρατιώτες όμως, του μίλησαν για τη δυνατότητα να βοηθήσει τη χώρα, να γίνει ήρωας.
Μόλις έμαθαν ότι ο νεαρός ήταν γιατρός, του ζήτησαν πιο επιτακτικά να βοηθήσει.
Κάπως έτσι βρέθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1914 στο Βέλγιο, στην πόλη Πλόεσκτρερτ.
Για δύο μήνες φρόντιζε στρατιώτες.
Κάθε μέρα το ίδιο.
Επούλωνε τις πληγές και άκουγε την τελευταία επιθυμία από παιδιά, συχνά νεότερά του.
Ήταν η ρουτίνα του, τόσο μακρινή από εκείνην του πατέρα του, που δεχόταν επισκέψεις στο πολυτελές γραφείο του, προσφέροντας αλοιφές σε αρχόντισσες του Γιορκσάιρ.
Είχε αρχίσει να μισεί τον πόλεμο.
Εκατοντάδες νέοι Βρετανοί και Γερμανοί έχαναν τη ζωή τους.
Δεν ήθελε να πολεμήσει, να πεθάνει την παραμονή των Χριστουγέννων...
Μία παραμονή διαφορετική, σιωπηλή.
Ούτε πως είχαν πόλεμο!
Οι βομβαρδισμοί, που ανάγκαζαν όλους να μένουν ξαπλωμένοι κάνοντας την προσευχή τους, δεν είχαν θύματα.
Οι πυροβολισμοί είχαν αραιώσει.
Η ανταλλαγή πυρών είχε σταματήσει στα δύο μέτωπα.
Δεν υπήρξε καμία διάταξη της εκεχειρίας.
Οι στρατιώτες, ωστόσο, φάνηκε να ακολουθούν μιαν άλλη ανακοίνωση.
Ο Τζορτζ σκεφτόταν τα Χριστούγεννα στο Σιέφιλντ.
Ξαφνικά ένας στρατιώτης φώναξε:
«Κοιτάξτε τι έκαναν οι Γερμανοί!
Είναι εκπληκτικό!».
Ο Τζορτζ έσκυψε να δει έξω από το χαράκωμα.
Η επιθυμία ήταν πιο δυνατή από τον φόβο.
Οι Γερμανοί, έξω από τα χαρακώματα, είχαν βάλει δεκάδες χριστουγεννιάτικα δέντρα με κεριά να λάμπουν στα κλαδιά, ενώ στον αέρα ηχούσαν χριστουγεννιάτικα τραγούδια αντί της βροντής των όπλων.
Οι Βρετανοί απάντησαν ανάλογα και η παραμονή των Χριστουγέννων πέρασε σε αρμονία, σχεδόν σαν ο πόλεμος να ήταν μια μακρινή ανάμνηση.
Το επόμενο πρωί, ο Τζορτζ αποφάσισε να επωφεληθεί από αυτή την ανακωχή.
Βγήκε από το χαράκωμα και άρχισε να περπατάει.
Ήθελε να κάνει κάτι διασκεδαστικό.
Μια τρελή ιδέα έλαμψε στο κεφάλι του για λίγα δευτερόλεπτα.
Ναι! Έπρεπε να προσπαθήσει!
Πριν την αναχώρηση, ο πατέρας του έδωσε κάποια χρήματα για το ταξίδι.
Εκείνος αγόρασε μια μπάλα ποδοσφαίρου.
Όμοια με εκείνη που κάθε εβδομάδα 22 άνδρες κλοτσούσαν στο Χίλσμπορο.
Αυτή η μπάλα, σκέφτηκε, είναι ένα επιπλέον κίνητρο για να επιστρέψει στην πατρίδα σώος και αβλαβής.
Δεν είχε φίλη, γυναίκα ή παιδιά.
Αλλά πέθαινε για να δει τους δικούς του να σκοράρουν απέναντι στη Σιέφιλντ Γιουνάιτεντ.
Έβγαλε την μπάλα, τοποθέτησε τέσσερις κώνους για δοκάρια και οι παίκτες δεν άργησαν να έρθουν.
Υπήρχαν πλούσιοι έμποροι του Λονδίνου και φτωχοί εργαζόμενοι από το Λίβερπουλ.
Όλοι είχαν τον ίδιο ενθουσιασμό, γνωρίζοντας ότι ίσως παίζουν τον τελευταίο τους αγώνα ποδοσφαίρου.
Μετά από ένα αδέξιο σουτ, η μπάλα έφυγε μακριά. Πέρα από τα συρματοπλέγματα.
Στη γερμανική πλευρά.
Ο Τζορτζ σκέφτηκε ότι πάει, δεν θα ξαναδεί την μπάλα του.
Επίσης φοβόταν ότι η ενέργειά του εκείνη θα μπορούσε να τους στοιχίσει την εκεχειρία.
Τι θα σκέφτονται οι Γερμανοί;
Είναι επίθεση;
Μήπως βόμβα;
Βέβαιος ότι εκείνοι δεν ήξεραν το ποδόσφαιρο!
Τότε εμβρόντητος είδε τον ένα μετά τον άλλο Γερμανό να αλλάζουν μπαλιές!
Το αγαπημένο άθλημα είχε διασχίσει τα σύνορα της Βρετανίας!
Σαν το πιο θυμωμένο παιδί άρχισε να ουρλιάζει στους «εχθρούς».
Ήθελε την μπάλα του.
«Μπάλα. Μπάλααααααααααααααααα!».
Και ξαφνικά... παιχνίδι!
Ένας Γερμανός στρατιώτης τον παρατήρησε.
Πήρε την μπάλα στα χέρια του και έκανε λίγα βήματα.
«Durifuole tua Bälle;»
(Είναι δική σου η μπάλα;) είπε στα γερμανικά.
«Εάν είναι, μπορείτε να παίξετε το παιχνίδι εναντίον των Γερμανών!
Η Αγγλία ενάντια στο γερμανικό Ράιχ!».
«Εντάξει.
Επιλέξτε την ομάδα σας και ξεκινάμε», απάντησε ο Τζορτζ.
Μια απάντηση εντελώς ενστικτώδης.
Παράλογη.
Ήταν Βρετανοί εναντίον Γερμανών.
Όπως κάθε άλλη ημέρα σε αυτόν τον βρομερό πόλεμο.
Αλλά αντί για τουφέκια και χειροβομβίδες, το μόνο όπλο ήταν η δερμάτινη μπάλα.
Και κανείς δεν θα αφήσει το πεδίο άψυχος, τουλάχιστον σε αυτή τη σύγκρουση.
Ο αγώνας διήρκεσε ώρες και ώρες, με σκορ που δεν προσδιορίζεται.
Σύμφωνα με τους Γερμανούς, ήταν μία δική τους νίκη λόγω της φυσικής υπεροχής τους.
Στις ιστορίες των Βρετανών, ήταν ένα μάθημα για τους αντιπάλους, χάρη στην τεχνική τους.
Η αλήθεια είναι στη μέση.
Ο Τζορτζ, ξαπλωμένος στο γρασίδι, εξαντλημένος, αλλά χαμογελαστός.
Ήταν Χριστούγεννα.
Δεν είχε τραυματισμούς να επιδιορθώσει, κανέναν νεκρό για να θάψει.
Δεν υπήρχε κανένας θόρυβος στον αέρα.
Βρήκε τον... εχθρό του
Ο στρατιώτης που είχε προτείνει τη συνάντηση πλησίασε, χαλαρώνοντας δίπλα του.
Πρόσφερε ένα τσιγάρο στον Τζορτζ, ο οποίος τον ρώτησε με περιέργεια πού έμαθε τους κανόνες του παιχνιδιού του ποδοσφαίρου.
«Δούλευα σε ένα εργαστάσιο, στο Σιέφιλντ...».
Ο Τζοτρζ δεν μπορούσε να το πιστέψει.
Ο θανάσιμος εχθρός του, ήρθε από την ίδια πόλη.
«Πηγαίνω στο στάδιο», συνέχισε ο Γερμανός.
«Στο Χίλσμπορο;», ρώτησε ο Τζορτζ.
«Όχι Χίλσμπορο.
Στο Μπράμαλ Λέιν.
Είμαι υποστηρικτής της Σιέφιλντ Γιουνάιτεντ!».
Ο Τζορτζ γέλασε δυνατά κι ο Γερμανός τον κοίταξε σαστισμένος.
Είχε βρει τελικά τον εχθρό του.
Η ανακωχή είχε περάσει.
Αλλά δεν ήταν εχθροί επειδή οι χώρες τους ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση ή επειδή προσπαθούσε να τον σκοτώσει.
Ο εχθρός του ήταν μόνο ένας από τους φίλους της Σιέφιλντ Γιουνάιτεντ.
Μία αληθινή ιστορία, που φρόνισε να διηγηθεί ο Οσβάλντο Σοριάνο, αποδεικνύοντας ότι, σε μια εποχή σύγκρουσης, μερικές φορές το ποδόσφαιρο μπορεί να μεταφέρει ένα μήνυμα ειρήνης.
Μια χριστουγεννιάτικη ημέρα.
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"
Πηγή
