- Τα τουρκικά πλοία προσεγγίζουν τις κυπριακές ακτές, 20 Ιουλίου 1974, Φωτογραφία από το αρχείο του τουρκικού στρατού Της Μ...
-
Τα τουρκικά πλοία προσεγγίζουν τις κυπριακές ακτές, 20 Ιουλίου 1974, Φωτογραφία από το αρχείο του τουρκικού στρατού
Της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΚΟΥΛΟΥΜΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ*
Ένα «κατά λάθος» τηλεφώνημα που δέχτηκα στο κινητό μου με αναστάτωσε και με έκανε να νιώσω έντονα την ανάγκη να εκφράσω και δημόσια την απογοήτευση, την οργή και την αγανάκτησή μου για τη στάση πολλών από εμάς όσον αφορά στα κατεχόμενα.
Και εξηγούμαι.
Το τηλεφώνημα που δέχτηκα προερχόταν από ξενοδοχείο της Λεμεσού και προοριζόταν για κάποια κοπέλα, για να της ζητηθεί να «κανονίσει δύο Ιταλούς να πάνε στα… τούρτζικα»( σ.σ. στα τούρκικα, στην κατεχόμενη γη).
Δεν πρόλαβα να αντιδράσω ούτε για το «τούρτζικα» – κάτι που έκανα αργότερα– ούτε καν για να πω ότι πήραν λάθος αριθμό, γιατί αμέσως άκουσα στην άλλη άκρη της γραμμής κάποιο να μιλά Ιταλικά, με τον οποίο δεν μπορούσα να συνεννοηθώ, γι΄αυτό και έκλεισα το τηλέφωνο.
Αυτόματα όμως ένιωσα μέσα μου μια πύρινη γλώσσα οργής να υψώνεται.
Δεν μπορούσα με τίποτε να δεχτώ αυτό που είχα ακούσει. «Να πάνε στα τούρτζικα!!!».
Πώς είναι δυνατόν να αποκαλούμε εμείς οι ίδιοι «τούρτζικα» την κατεχόμενη γη μας, την ποτισμένη με το αίμα τόσων παιδιών που θυσιάστηκαν το 1974, αυτή τη γη, που κρατά ακόμα στα σπλάχνα της κρυμμένα τα κόκκαλα εκατοντάδων αγνοουμένων μας;
Πώς είναι δυνατόν εμείς οι ίδιοι να αποκαλούμε «τούρτζικα» τα κατεχόμενα χωριά και τις πόλεις μας, που η διεθνής νομιμότητα του ΟΗΕ καθώς και η Ευρωπαϊκή νομιμότητα αναγνωρίζουν ως μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας υπό κατοχή;
Πώς είναι δυνατόν εμείς οι ίδιοι να αποκαλούμε «τούρτζικα» αυτά τα μέρη, στα οποία 200.000 συμπατριώτες μας, φεύγοντας κυνηγημένοι, άφησαν θαμμένους γονιούς και παππούδες, παίρνοντας μαζί τους μνήμες αμέτρητες;
Πώς είναι δυνατόν κάποιοι ανάμεσά μας να αποκαλούν «τούρτζικα» την Κερύνεια, τη Μόρφου, την Αμμόχωστο, τη Λύση, την Άσσια, τον Πενταδάκτυλο, τα μοναστήρια του Αποστόλου Βαρνάβα και του Αποστόλου Αντρέα, τα θέατρα της Σαλαμίνας και των Σόλων, που κάθε λιθαράκι τους μαρτυρεί την ελληνοχριστιανική ταυτότητα αυτών που τα δημιούργησαν και στους οποίους ανήκουν;
Πώς είναι δυνατόν εμείς οι ίδιοι να αποποιούμαστε όλα αυτά που είναι δικά μας, ονομάζοντάς τα τόσο αβασάνιστα «τούρτζικα», έστω και αν αυτή η λέξη ειπώθηκε… κατά λάθος.
Τέτοια λάθη δεν επιτρέπονται σε ανθρώπους που έχουν μια ημικατεχόμενη πατρίδα.
Όταν, έστω και αυθόρμητα, αποκαλείς τα Κατεχόμενα «τούρτζικα», σημαίνει –χωρίς να θέλω να παραστήσω την ειδική– ότι στο υποσυνείδητό σου έχεις εξοικειωθεί με την κατοχή και αυτό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του αγώνα που οφείλουμε να διεξάγουμε, με την οποιαδήποτε μορφή του, όσο η μισή μας πατρίδα είναι σκλαβωμένη.
Δεν μας φτάνει που εμείς οι Ελληνοκύπριοι οργανώνουμε «εκδρομές» και «ξεναγήσεις» στο κατεχόμενο μέρος του νησιού μας, δε μας φτάνει που κατά χιλιάδες μεταβαίνουμε στα κατεχόμενα για να ψωνίσουμε, να γεμίσουμε το αυτοκίνητό μας με βενζίνη, να φάμε το ψάρι μας, να κάνουμε τις διακοπές μας στην Κερύνεια… πιο φτηνά, να παίξουμε στο καζίνο, φτάσαμε τώρα στο σημείο να ονομάζουμε την ίδια την κατεχόμενή μας πατρίδα «τούρτζικα!!!».
Αυτός ο κατήφορος πρέπει επιτέλους να σταματήσει, για να έχουμε μέλλον.
Γι΄αυτό, μπροστά στη μειοψηφία που διαβρώνει τη μνήμη θυσιάζοντας τα πάντα στον βωμό της πρόσκαιρης καλοπέρασης, η συντριπτική πλειοψηφία οφείλει να αντιτάξει ότι η κατεχόμενη γη, η ελευθερία και η αξιοπρέπειά μας δεν είναι προς πώληση.
*Εκπαιδευτικός.
Πηγή: Απόψεις
-
