Η Ιστορία μιας θαμμένης Σημαίας του 1940

- Οκτώβριος 1940. Ο Τρικαλινός Νικόλαος Λεοντάρης δίνει το παρών, αρχικά ως κληρωτός και στη συνέχεια ως έφεδρος, στο 5ο Σύνταγ...

-

Οκτώβριος 1940.
Ο Τρικαλινός Νικόλαος Λεοντάρης δίνει το παρών, αρχικά ως κληρωτός και στη συνέχεια ως έφεδρος, στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού.

Ένα μάχιμο τμήμα του Ελληνικού στρατού, που υπερασπίστηκε το θρυλικό ύψωμα 731, όταν εκδηλώθηκε η περίφημη εαρινή αντεπίθεση των Ιταλών για την κατάληψη της Ελλάδας.

Απρίλιος 1941.

Ο Ελληνικός στρατός υποχωρεί.

Μετά την υπογραφή της συνθηκολόγησης και την παράδοση του οπλισμού τους, οι ελληνικές μονάδες αυτοδιαλύθηκαν.

Το επιτελείο του 5ου Συντάγματος, με διοικητή τον συνταγματάρχη Νικόλαο Γεωργούλα, βρέθηκε στο χωριό Ανθοχώρι Ηπείρου.

Η κούραση και οι κακουχίες καθιστούν αδύνατη τη συνέχεια της πορείας τους.

Ο διοικητής εμπιστεύεται τα αρχεία του Συντάγματος, την πολεμική σημαία του, όπως και τα προσωπικά του αντικείμενα –το ξίφος, το πιστόλι και τα κιάλια– σε μια έμπιστη ομάδα στρατιωτών, και αυτά καταλήγουν στο πατρικό σπίτι του Λεοντάρη, στην Καλιρρόη Καλαμπάκας.

Ένα μήνα αργότερα, κάποια στιγμή πού ὁ Νικόλαος έλειπε από το χωριό, εμφανίστηκαν στο σπίτι του δύο άντρες, που ισχυριζόμενοι ότι ήταν αξιωματικοί του ελληνικού στρατού, πήραν τα πράγματα, εκτός από τη σημαία και το ξίφος του διοικητή.

Με τη βοήθεια της μητέρας του ο Λεοντάρης τα είχε κρύψει σ’ ένα από τα προικώα μπαούλα της αδερφής του.

Ο καιρός περνούσε και οι πιέσεις από τούς Ιταλούς για την παράδοσή τους, και εδικά της σημαίας, αυξήθηκαν.

«Πολλές φορές ήρθαν Ιταλοί και, απειλώντας με, ζητούσαν επίμονα τη σημαία…», αναφέρει ο ίδιος.

Οκτώβριος 1942.

Ένα ιταλικό τμήμα με την απειλή ενός οπλοπολυβόλου, στημένου 100 μέτρα απέναντι απ’ το σπίτι του Λεοντάρη αναζητά τα στρατιωτικά είδη. «Φώναξα στη μητέρα να ζώσει τη σημαία κάτω από το φαρδύ της φόρεμα, όπως και έγινε».

Όταν η σχολαστική έρευνα παντού τελείωσε, ένας Ιταλός οδήγησε βίαια το νεαρό Νικόλαο Λεοντάρη στον επικεφαλή Ιταλό λοχαγό, που με εχθρική διάθεση και έντονο ύφος του ζήτησε να τους παραδώσει ό,τι έκρυβε στο σπίτι, τρομοκρατώντας τον και λέγοντάς του: «αν σ’ ένα μήνα δεν τα φέρεις στη Διοίκηση Καλαμπάκας, θα ’ρθουμε να σου κάψουμε το σπίτι».

Την άλλη ημέρα και αφού τα συσκεύασε καταλλήλως, πήγε και τοποθέτησε τη σημαία και το ξίφος του συνταγματάρχη Γεωργούλα, χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς, έξω από την περιφέρεια του χωριού, σε κατάλληλη κρύπτη.

Μάρτιος 1945.

Ο Νικόλαος Λεοντάρης κλήθηκε πάλι στα όπλα ως έφεδρος.

Πριν καταταγεί, παρουσιάστηκε στο διοικητή του 119ου Τάγματος Εθνοφυλακής, δηλώνοντάς του πως από το 1941 είχε κρυμμένη την πολεμική Σημαία του 5ου Πεζικού Συντάγματος.

Με την αρμόδια στρατιωτική άδεια γρήγορα βρέθηκε στο χωριό του, για να μεταφέρει και να παραδώσει τον πολύτιμο θησαυρό, πού έτυχε ολόθερμης συγκινητικής υποδοχής.

«Αυτή είναι η πολεμική Σημαία του 5ου Συντάγματος Πεζικού Τρικάλων, την οποία διαφύλαξε ὁ Ν. Λεοντάρης με αυτοθυσία και αυταπάρνηση από τα κατοχικά στρατεύματα και από τους εχθρούς της πατρίδος μας», δήλωσε στο στράτευμα ο διοικητής.

Ο ενθουσιασμός και τα χειροκροτήματα ήταν ακράτητα.

Η επίσημη τελετή της παράδοσης της Σημαίας ορίστηκε στις 21 Μαΐου 1945, στα Τρίκαλα.

Για την πράξη του αυτή τιμήθηκε με το μετάλλιο Εξαιρέτων πράξεων.

Ο Νομάρχης της περιοχής του πρότεινε μια θέση στην Εθνική Τράπεζα, για να τον ανταμείψει, αλλά ο Λεοντάρης δεν δέχτηκε λέγοντας ότι έκανε μόνο το καθήκον του!
Πώς θα ένιωθε άραγε σήμερα ο υπερασπιστής της σημαίας ακούγοντας τις μοντέρνες θέσεις των μοντέρνων καιρών και συμφερόντων, που θέλουν να ξεχάσουμε σιγά σιγά το λόγο ύπαρξης των εθνικών μας συμβόλων;

Ας μην το επιτρέψουμε.

Η τιμή, ο σεβασμός, η υπεράσπιση της σημαίας, αντίδωρο μνήμης και ευγνωμοσύνης για όσους την κράτησαν ψηλά, τη διαφύλαξαν, θυσιάστηκαν γι’ αυτήν και μας την παρέδωσαν, μας το επιβάλλουν. Τους το χρωστάμε.

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"