Στον πρόλογο του βιβλίου μου Παράδοση Οτζαλάν – Η ώρα της αλήθειας , που κυκλοφόρησε το 2007, κατέληγα με τις εξής φράσεις: «Τέλος, ...
Στον πρόλογο του βιβλίου μου Παράδοση Οτζαλάν – Η ώρα της αλήθειας, που κυκλοφόρησε το 2007, κατέληγα με τις εξής φράσεις:
«Τέλος, στο τελευταίο κεφάλαιο αναπτύσσεται η κατάσταση όπως εξελίσσεται στις μέρες μας, που το
Κουρδικό αναδεικνύεται σε μείζον ζήτημα το οποίο επηρεάζει τις ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή και αφορά πλέον άμεσα την Ελλάδα, σε βαθμό που να καθιστά εξαιρετικά επίκαιρη τη φράση που συνήθιζα να λέω, όταν επιχειρηματολογούσα σε υπηρεσιακό επίπεδο για το θέμα, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990:
Κουρδικό αναδεικνύεται σε μείζον ζήτημα το οποίο επηρεάζει τις ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή και αφορά πλέον άμεσα την Ελλάδα, σε βαθμό που να καθιστά εξαιρετικά επίκαιρη τη φράση που συνήθιζα να λέω, όταν επιχειρηματολογούσα σε υπηρεσιακό επίπεδο για το θέμα, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990:
»Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει αποτελεσματική εξωτερική πολιτική, αν δεν διαμορφώσει πολιτική για το Κουρδικό».
Η άποψη αυτή τη δεκαετία του 1990 φαινόταν ανεδαφική στα κλιμάκια του ελληνικού κράτους, γιατί η γεωπολιτική παιδεία και συνείδηση ήταν –και σε μεγάλο βαθμό παραμένει– κάτι άγνωστο για τους υπηρεσιακούς παράγοντες των αρμόδιων υπουργείων, όπως και για μεγάλο μέρος των αναλυτών και αρθρογράφων, που εκ των πραγμάτων επηρεάζουν με τις απόψεις, τα γραφόμενα και τις αναφορές τους στα ΜΜΕ την ελληνική κοινή γνώμη.
Την επόμενη δεκαετία, όταν μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν οι Κούρδοι του Ιράκ απέκτησαν συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτονομία, και οι πρώτες κυβερνήσεις Ερντογάν ανέπτυξαν ισχυρούς δεσμούς με την Αυτόνομη Διοίκηση του Κουρδιστάν (ΑΔΚ), ανοίγοντας μάλιστα ισχυρούς διαύλους και με το PKK για να βρεθεί πολιτική λύση στο Κουρδικό, η θέση αυτή δεν φαινόταν και τόσο ανεδαφική.
Ήδη το Κουρδικό είχε αρχίσει να αναδεικνύεται στο διεθνές σκηνικό, ειδικά μετά τις επίσημες επισκέψεις του προέδρου της ΑΔΚ Μεσούτ Μπαρζανί στην Άγκυρα, την Ουάσινγκτον, τις Βρυξέλλες κ.α.
Τώρα, τρεις δεκαετίες μετά, το Κουρδικό είναι πλέον ένα ζήτημα τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας, σε βαθμό που να απειλεί τη διεθνή ειρήνη, αφού ο ίδιος ο Ερντογάν μόλις προχθές δήλωσε:
«Οι ΗΠΑ χτίζουν είκοσι βάσεις στη βόρεια Συρία, που ελέγχουν οι Κούρδοι.
Γατί υπάρχουν οι συγκεκριμένες βάσεις εδώ;
Είτε κατά της Τουρκίας, είτε κατά του Ιράν. Φαντάζομαι όχι κατά της Ρωσίας.
Αυτό θα σήμαινε Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Εμείς έχουμε σύνορα εδώ, οι ΗΠΑ έχουν σύνορα;
Οι δυνάμεις του συνασπισμού έχουν σύνορα;
»Η Ρωσία κινείται μαζί με το καθεστώς, οι δυνάμεις του συνασπισμού με ποιον κινούνται;».
Όσον αφορά την επιχείρηση με τον σουρεαλιστικό τίτλο «Κλάδος ελαίας», ο Ερντογάν είπε ότι από στιγμή σε στιγμή ολοκληρώνεται ο πλήρης αποκλεισμός της πόλης του Αφρίν, για να ακολουθήσει η άλωσή της και στη συνέχεια η προέλαση προς Ανατολάς, στην Ιεράπολη/Μένπετζ αλλά και στις περιοχές ανατολικά του Ευφράτη, όπου οι ΗΠΑ χτίζουν τις βάσεις, συνεργαζόμενοι με τους Κούρδους.
Ο εκ των ηγετών του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος και σύντροφος-συνιδρυτής με τον Οτζαλάν του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, Τζεμίλ Μπαγίκ, σε συνέντευξή του δήλωσε ότι η Τουρκία διαπράττει εν ψυχρώ και μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας γενοκτονία στο Καντόνι του Αφρίν, αφού ξεκάθαρα ο στόχος της είναι η εκδίωξή τους και η εγκατάσταση εκεί Τουρκομάνων και άλλων φυλών, πλην Κούρδων.
Δήλωσε επίσης ότι η Ρωσία έκανε παζάρια στις πλάτες των Κούρδων για να κερδίσει περισσότερα ανταλλάγματα από την Τουρκία, για να της δώσει την άδεια για εισβολή και να ανοίξει τον εναέριο χώρο της Συρίας, τον έλεγχο του οποίου έχει η Μόσχα.
Από την άλλη πλευρά, ανέφερε ότι και οι ΗΠΑ δεν έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην πέσει το Αφρίν, για να χαλάσουν οι σχέσεις Κούρδων-Ρωσίας και να πέσουν στην αγκαλιά της Ουάσινγκτον οι Κούρδοι χωρίς άλλους ισχυρούς συμμάχους.
Για την Ευρωπαϊκή Ένωση καλύτερα να μη μιλήσουμε.
Η άφρων πολιτική των «ανοικτών συνόρων» του διδύμου Αλέξη Τσίπρα - Τασίας Χριστοδουλοπούλου μετέτρεψε το Προσφυγικό σε ένα στρατηγικό όπλο στα χέρια της Τουρκίας, και αντί να καταγγέλλει την Τουρκία για την εισβολή στο Αφρίν και την εν εξελίξει γενοκτονία των Κούρδων, την… επιβραβεύει με άλλα τρία δισεκατομμύρια ευρώ, με τον Ερντογάν να ξεπερνά σε αναίδεια ακόμα και τον ίδιον τον Χίτλερ και να μιλά για ψίχουλα, βάζοντας στο μάτι τα 400 δισ. που πήρε η Ελλάδα από την ΕΕ.
Με την Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Η πολιτική στενάζει στο τερέν των γηπέδων και στο βόθρο της διαπλοκής.
Αντί να είμαστε οι πρώτοι που καταγγέλλουν την Τουρκία για μια ακόμα γενοκτονία μετά τη γενοκτονία Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, για μια ακόμα εισβολή μετά την εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο, για μια ακόμα παραβίαση των συνόρων μετά τα αίσχη στα Ίμια, παραμένουμε αιχμάλωτοι, όπως οι δυο στρατιωτικοί μας, του πολιτικού προσωπικού που έχει αναγάγει σε τέχνη το ψέμα και την απάτη.
Με μια εξωτερική πολιτική που μας έκανε περίγελω, εκτός των Τούρκων, και των Σκοπιανών και των Αλβανών!
Ναι, τώρα το ισχυρίζομαι και πάλι, με ακόμα μεγαλύτερη έμφαση: Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει αποτελεσματική εξωτερική πολιτική αν δεν διαμορφώσει πολιτική για το Κουρδικό.
