Ο Κωνσταντίνος έφθασε στο Βυζάντιο στις 12 Μαρτίου 1449 με Καταλανικές γαλέρες. Ο τελευταίος Αυτοκράτωρ πορεύθηκε ανάμεσα από ...
Ο Κωνσταντίνος έφθασε στο Βυζάντιο στις 12 Μαρτίου 1449 με Καταλανικές γαλέρες.
Ο τελευταίος Αυτοκράτωρ πορεύθηκε ανάμεσα από τις συμπληγάδες που όρθωναν, από τη μια μεριά η μισελληνική στάση των ξένων και από την άλλη η υπομονετική δράση των ομοεθνών αντιπάλων.
Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έμεινε μόνος με πέντε χιλιάδες βυζαντινούς και επτακόσιους Γενοβέζους.
Δέκα χιλιάδες καλόγεροι στην Κωνσταντινούπολη κλείστηκαν στα μοναστήρια!!
Ο ιστορικός Τούρκος Ισμαήλ Χαμί Τονισμένε γράφει:
«Όλες οι αφηγήσεις τόσο των ξένων όσο και των τουρκικών πηγών συμφωνούν απόλυτα σε ένα σημείο:
Ο Αυτοκράτορας κατά την άλωση της Πόλης έλαβε μέρος σε σκληρές οδομαχίες που πραγματοποιήθηκαν και πολεμώντας σαν λιοντάρι και χωρίς να παραδώσει το ένδοξο ξίφος του στον πανίσχυρο εχθρό του, έπεσε ένδοξα σαν ήρωας.
Η τουρκική Ιστορία θεωρεί υποχρέωσή της να αναφέρεται με σεβασμό στην μνήμη της δοξασμένης προσωπικότητας του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ο οποίος δεν έφερε την παραμικρή ευθύνη για την παρακμή και αποσύνθεση του κράτους, ενώ ο ηρωικός θάνατος του λύπησε και αυτόν ακόμα, τον Πορθητή!».
«Όλες οι αφηγήσεις τόσο των ξένων όσο και των τουρκικών πηγών συμφωνούν απόλυτα σε ένα σημείο:
Ο Αυτοκράτορας κατά την άλωση της Πόλης έλαβε μέρος σε σκληρές οδομαχίες που πραγματοποιήθηκαν και πολεμώντας σαν λιοντάρι και χωρίς να παραδώσει το ένδοξο ξίφος του στον πανίσχυρο εχθρό του, έπεσε ένδοξα σαν ήρωας.
Η τουρκική Ιστορία θεωρεί υποχρέωσή της να αναφέρεται με σεβασμό στην μνήμη της δοξασμένης προσωπικότητας του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ο οποίος δεν έφερε την παραμικρή ευθύνη για την παρακμή και αποσύνθεση του κράτους, ενώ ο ηρωικός θάνατος του λύπησε και αυτόν ακόμα, τον Πορθητή!».
Ο Νικόλαος Πολίτης (Έλληνας Λαογράφος) έγραψε:
«Όταν ήρθε η ώρα να τουρκέψει η Πόλη και μπήκαν οι Τούρκοι, έτρεξε ο βασιλιάς μας καβάλα στ' άλογό του να τους εμποδίσει.
Ήταν πλήθος αρίφνητο η Τουρκιά, χιλιάδες τον έβαλαν στη μέση, κι εκείνος χτυπούσε κι έκοβε αδιάκοπα με το σπαθί του.
Τότε σκοτώθη τ' άλογό του κι έπεσε κι αυτός.
Κι εκεί που ένας Αράπης σήκωσε το σπαθί του να χτυπήσει το βασιλιά, ήρθε άγγελος Κυρίου και τον άρπαξε και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στην Χρυσόπορτα.
Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί την ώρα να 'ρθει πάλι ο άγγελος να τον σηκώσει.
Οι Τούρκοι το ξέρουν αυτό, μα δεν μπορούν να βρουν τη σπηλιά που είναι ο βασιλιάς γι αυτό έχτισαν την πόρτα που ξέρουν πως άπ' αυτή θα έμπει ό βασιλιάς για να τους πάρει πίσω την Πόλη.
Μα όταν είναι θέλημα του θεού, θα κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά και θα τον ξεμαρμαρώσει καί θα του δώσει στο χέρι πάλι το σπαθί που είχε στη μάχη.
Και θα σηκωθεί ο βασιλιάς καί θα μπει στην Πόλη από την Χρυσόπορτα και κυνηγώντας με τα φουσάτα του τους Τούρκους, θα τους διώξει ως την Κόκκινη Μηλιά.
Καί θα γίνει μεγάλος σκοτωμός που θα κολυμπήσει το μουσκάρι στο αίμα.
Ο τελευταίος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος όμως δεν πέθανε.
Κανένας δεν τον αναγνώρισε νεκρό.
Κανένας δεν ξέρει που είναι ο τάφος του.
Ζει στα όνειρα του Έθνους.
Η λειτουργία δεν τελείωσε.
Η εκκλησία δεν τον ανακήρυξε Άγιο.
Το Έθνος δεν τον τίμησε, όπως θα τον τιμούσε αν είχε πεθάνει.
Άγγελοι τον παρέλαβαν, τον έλουσαν και τις πληγές του έπλυναν με μόσχο και με μύρο του έστρωσαν να κοιμηθεί σε κλίνη από βύσο κι Αρχάγγελοι με πύρινες ρομφαίες τον φυλάνε μέχρι να 'ρθει η ώρα του για να τόνε ξυπνήσουν».
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"
