Χριστούγεννα του 1822. Δέκα χιλιάδες Τούρκοι, με επικεφαλής τους Ομέρ Βρυώνη και Κιουταχή, πολιορκούν το Μεσολόγγι. Οι δυνά...
Χριστούγεννα του 1822.
Δέκα χιλιάδες Τούρκοι, με επικεφαλής τους Ομέρ Βρυώνη και Κιουταχή, πολιορκούν το Μεσολόγγι.
Οι δυνάμεις των πολιορκημένων δεν ξεπερνούσαν τους 900 άντρες.
Η πολιορκία είχε κρατήσει ήδη δύο μήνες και οι Τούρκοι είχαν αρχίσει να κουράζονται.
Οι ασθένειες θέριζαν το στρατόπεδο, οι μισθοί καθυστερούσαν, γινόντουσαν συνεχώς επιθέσεις από ομάδες κλεφτών και είχαν αρχίσει κι οι συνηθισμένες διαφωνίες μεταξύ Τούρκων και Αλβανών αξιωματικών.
Τότε, ο Ομέρ Βρυώνης κι ο Κιουταχής αποφασίζουν να διεξαγάγουν μία νυχτερινή επίθεση.
Για εκείνη την εποχή, οι βραδινές επιχειρήσεις δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Δεν υπήρχαν φωτοβολίδες και προβολείς και ήταν τρομερά δύσκολο να συντονιστούν τα τμήματα.
Αλλά ήταν τέτοια η ανάγκη των Τούρκων να σημειώσουν κάποια πρόοδο με την πολιορκία, που ήταν διατεθειμένοι να τολμήσουν ακόμα και αυτό.
Σχεδίασαν, μάλιστα, να επιτεθούν παραμονή Χριστουγέννων, όταν όλοι οι Έλληνες θα βρίσκονταν στην εκκλησία.
Η θυσία του Γιάννη Γούναρη
Ίσως το Μεσολόγγι να είχε πέσει από την πρώτη πολιορκία, αν οι υπερασπιστές δεν είχαν πληροφορηθεί τα σχέδια των Τούρκων στρατηγών.
Ο σωτήρας των Μεσολογγιτών, ήταν ο Γιάννης Γούναρης.
Ήταν κυνηγός του Ομέρ Βρυώνη και ακολουθούσε υποχρεωτικά τον τουρκικό στρατό, γιατί κρατούσαν ομήρους όλη του την οικογένεια στην Άρτα.
Ο Γούναρης γνώριζε για τη νυχτερινή επίθεση, αλλά αν τολμούσε να προειδοποιήσει τους Μεσολογγίτες, θα καταδίκαζε σε θάνατο τη γυναίκα και τα παιδιά του.
Δε δίστασε ούτε στιγμή.
Ξέφυγε απ’ το τουρκικό στρατόπεδο, λέγοντας πως πήγαινε για κυνήγι και ενημέρωσε τους πολιορκημένους.
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο επικεφαλής των Μεσολογγιτών, προέβλεψε σωστά ότι οι Τούρκοι θα επιτίθονταν απ’ την ανατολική πλευρά του τείχους, που ήταν πιο αδύναμη.
Ενίσχυσαν, λοιπόν, εκείνο το τμήμα και ετοιμάστηκαν για τη μάχη.
Είχαν πει μάλιστα σε όσους δεν πολεμούσαν, να πάνε στις εκκλησίες και να κάνουν φασαρία, για να νομίσουν οι Τούρκοι ότι ο κόσμος γιορτάζει.
Έτσι κι έγινε.
Οχτακόσιοι Τουρκαλβανοί επιτέθηκαν στην ανατολική πλευρά του Μεσολογγίου και βρήκαν σθεναρή αντίσταση.
Οι απώλειες των Μεσολογγιτών ήταν ελάχιστες, ενώ οι απώλειες των Τούρκων ξεπερνούσαν τις 500.
Δυστυχώς, ο πληροφοριοδότης που έσωσε το Μεσολόγγι, ο ηρωικός Γιάννης Γούναρης, δεν σώθηκε.
Οι Τούρκοι εκτέλεσαν τους γονείς, τη γυναίκα, τα παιδιά του και αρκετούς συγγενείς του.
Αυτή τη μάχη μνημόνευσε κι ο Διονύσιος Σολωμός στον Εθνικό Ύμνο, γράφοντας:
«Πήγες εις το Μεσολόγγι
την ημέρα του Χριστού,
μέρα που άνθισαν οι λόγγοι
για το τέκνο του Θεού»
Τότε ο Γούναρης, για ν’ αποφύγει τη μανία του αφέντη του, έφυγε.
Έγινε καλόγερος στο μοναστήρι της Αγίας Ελεούσας, έξω απ’ το Μεσολόγγι.
Έδινε νερο στους διαβάτες και τον ελεούσαν, ώσπου πέθανε.
Να γιατί οι θυσίες σχεδόν πάντοτε κοστίζουν!
Να γιατί αυτή η πατρίδα δεν ελευθερώθηκε τυχαία κι ούτε μόνον από τα συμφέροντα των ξένων, όπως απαξιωτικά σχεδόν λέγεται στις μέρες μας!
Συμφέροντα ασφαλώς και υπήρξαν, και δυστυχώς θα υπάρχουν, για να σκιάζουν τις αγνές ανθρώπινες σχέσεις!
Κανείς όμως δεν δικαιούται να αγνοεί κι ούτε να αποκρύπτει τον παράγοντα πρόσωπο, τον παράγοντα άνθρωπο, ο οποίος και σφραγίζει τελικά τις εξελίξεις του ιστορικού γίγνεσθαι.
Αιωνία σου η μνήμη θαυμαστέ πατριώτη, Ιωάννη Γούναρη.
Η πατρίδα δεν θα ξεχάσει ποτέ το βαρύτιμο δώρο σου, χρονιάρες μέρες!
