Ο Ιωάννης Ρωμανίδης υπήρξε ο μεγαλύτερος ελληνορθόδοξος θεολόγος του εικοστού αιώνα, το ύστατο ανάχωμα στην πνευματική και κατά ...
Ο Ιωάννης Ρωμανίδης υπήρξε ο μεγαλύτερος ελληνορθόδοξος θεολόγος του εικοστού αιώνα, το ύστατο ανάχωμα στην πνευματική και κατά συνέπεια και υλική υποδούλωση του
σύγχρονου ελληνισμού στην δυτικόφερτη ψυχοπαθολογική νεοταξική ασθένεια της Ενωμένης Ευρώπης.«Την πρώτη Νοεμβρίου του 2001, ανεπαύθη εν Κυρίω ο μεγαλύτερος θεολόγος του 20ου αιώνος, ο μεγάλος Έλλην Ρωμιός, πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης.
Ως αντίδωρο ευγνωμοσύνης, η Εισαγωγή από το επικό του πόνημα, «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΡΩΜΑΝΙΑ ΡΟΥΜΕΛΗ» το οποίο ο κάθε Έλλην Ρωμιός θα πρέπει να μελετήσει, αν θέλει να γνωρίζει την Αλήθεια!
Αιωνία του η μνήμη!
Η Ελλάδα χρωστάει πολλά σε αυτόν τον αδάμαντα στίλβοντα της Ρωμιοσύνης! Να έχουμε την ευχή του!
Κατά παράκληση φίλων ετοίμασα για εκτύπωση αυτό το δοκίμιο χάρη εκείνων που συγκινούνται με την Ρωμηοσύνη μας, παρ’ όλη την οργανωμένη και έντονη πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε για να την εγκαταλείψουμε και να την αντικαταστήσουμε με τον Γραικισμό, τον οποίο προσπαθούν οι Ευρωπαίοι να μας επιβάλλουν από τον 9ο αιώνα και οι Ρώσοι μετά την Άλωση, όπως περιγράφουμε σε αυτό το δοκίμιο.
Αυτό το πόνημα είναι περίληψη των όσων διδάσκω περί των ιστορικών και ιδεολογικών πλαισίων και θεμελίων της ρωμαίϊκης υπόστασης του Γένους.
Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι πολλά από τα εκτιθέμενα εδώ, ερμηνευτικά αλλά και ιστορικά, απουσιάζουν από τα εν χρήσει ενχειρίδια των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Ελλάδας όπως και από την επίσημη εμφάνηση του Έθνους και της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Αυτά τα ερμηνευτικά και ιστορικά στοιχεία όπως εμφανίζονται στην Ελλάδα είναι πιστή παραλλαγή της ευρωπαϊκής, ρωσικής και αμερικανικής περί αυτών των θεμάτων, επιστήμης.
Τα περισσότερα γεγονότα που αναφέρονται σε αυτό το δοκίμιο, σαν γεγονότα δεν δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Έχουν σχεδόν όλα δημοσιευθεί και υπάρχουν διάσπαρτα σε παλαιά και νέα βιβλία, ξένα και ελληνικά.
Η προσφορά αυτού του βιβλίου είναι η ρωμαίϊκη σύνθεση και ερμηνεία των ως επί το πλείστον γνωστών στοιχείων.
Ακριβώς σε τούτο το σημείο αυτή η μελέτη είναι αντίθεση και διαμαρτυρία κατά της ευρωπαϊκής, ρωσικής, και αμερικανικής σύνθεσης και ερμηνείας, στην οποία υποδουλώθηκε η Ρωμηοσύνη μέσω του Νεογραικισμού που επικρατεί στην Ελλάδα.
Με Γραικισμό και Νεογραικισμό εννοούμε όχι τον Νεοελληνισμό, αλλά μόνο το μη ρωμαίϊκο μέρος του Νεοελληνισμού.
Ο Νεοογραικισμός όπως και ο πριν την Άλωση Γραικισμός είναι από την φύση τους δουλεία χειρότερη της Φραγκοκρατίας και Τουρκοκρατίας.
Η Φραγκοκρατία και η Τουρκοκρατία ήταν υποδουλώσεις του σώματος.
Ο Γραικισμός και Νεογραικισμός είναι υποδουλώσεις του πνεύματος.
Οι Ρωμηοί της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας είναι όσοι δεν ακολούθησαν το παράδειγμα εκείνων που φράγκεψαν και τούρκεψαν.
Οι σημερινοί εναπομείναντες Ρωμηοί ασφαλώς δεν τουρκεύουν αλλ’ ούτε φραγκεύουν ούτε γραικεύουν.
Όπως οι Γραικοί πριν την Άλωση είναι εκείνοι που φράγκευσαν, έτσι και οι Νεογραικοί γραίκεψαν και έγιναν οι σημερινοί Γραικύλοι των Ευρωπαίων και Ρώσων και τώρα των Αμερικάνων εξαδέλφων των Ευρωπαίων.
Το γραικεύω είναι σχεδόν ίδιο με το φραγκεύω.
Σημαίνει σήμερα αμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδή γίνομαι πνευματικός δούλος των έξω της Ρωμηοσύνης.
Ο Ρωμηός γνωρίζει σαφώς ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ συμμαχίας και δουλείας.
Γίνεται σύμμαχος με οποιονδήποτε, εφ’ όσον συμφέρει στο Έθνος, αλλά ποτέ δούλος των συμμάχων.
Γίνεται σύμμαχος με οποιονδήποτε, εφ’ όσον συμφέρει στο Έθνος, αλλά ποτέ δούλος των συμμάχων.
Ο Γραικύλος όμως νομίζει ότι συμμαχία σημαίνει πνευματική δουλεία, δηλαδή συγχώνευση πολιτισμών και σύγχυση ιδεολογιών.
Ο Γραικύλος δεν γίνεται μόνο σύμμαχος, αλλά γίνεται και θέλει να γίνει ένα πράγμα με τον σύμμαχο.
Νομίζει ότι συμμαχία είναι το να προσφέρεται για έρωτα σαν δούλη προς κύριο για να αποκτήσει ισχυρό προστάτη, ο οποίος θα σώσει την Ελλαδίτσα του.
Ο Νεογραικίλος είναι συνεχιστής της παράδοσης των Γραικύλων πριν την Άλωση, οι οποίοι μας κήρυτταν την ανάγκη της φράγκευσης του πνεύματος, για να σωθούμε από την δουλεία του σώματος.
Με άλλα λόγια ο Γραικύλος φοβάται και άρα ούτε είναι ούτε μπορεί να είναι Ρωμηός, εφ’ όσον φοβάται την πνευματική ανεξαρτησία και ελευθερία.
Θέλει ελευθερία του σώματος μόνο.
Και γι’ αυτό δεν μπορεί καν να φανταστεί ότι η Ρωμηοσύνη όχι μόνο δεν υποδουλώνεται πνευματικά, αλλά είναι μέσα στον κόσμο ηγετική πολιτιστική δύναμη.
Και γι’ αυτό δεν μπορεί καν να φανταστεί ότι η Ρωμηοσύνη όχι μόνο δεν υποδουλώνεται πνευματικά, αλλά είναι μέσα στον κόσμο ηγετική πολιτιστική δύναμη.
Πώς μπορεί ο Γραικύλος να έχει αισθήματα και πεποίθηση ηγέτη, όταν είναι δούλος;
Ο Ρωμηός έχει ηγετικά αισθήματα από την Ρωμηοσύνη του.
Ο Γραικύλος τον ηγέτη κάμνει μόνο μέσα στην Ελλαδίτσα του, αφού τα ηγετικά του αισθήματα και την πολιτική του δύναμη αντλεί από πηγή έξω της Ρωμηοσύνης και εκτός της Ελλαδίτσας του.
Ο Ρωμηός είναι από την Ρωμηοσύνη του αετός.
Οι Ρωμηοί είναι μεταξύ τους αετοί και προς τους ξένους αετοί.
Οι Ρωμηοί είναι μεταξύ τους αετοί και προς τους ξένους αετοί.
Ο Γραικύλος κάμνει το λιοντάρι στους Ρωμηούς με την βοήθεια των ξένων, αλλά είναι φρόνιμο ποντικάκι στους ξένους.
Δεν ενδιαφέρει τον Ρωμηό τι λένε οι ξένοι γι’ αυτόν, γιατί τα κριτήρια του είναι ρωμαίϊκα.
Ο Γραικός αγωνίζεται να βρεθεί σε θέση να διατυμπανίζει τι καλά λένε οι ξένοι γι’ αυτόν, για να αποδείξει την αξία του, γιατί τα κριτήρια του δεν είναι ρωμαίϊκα αλλά ευρωπαϊκά, ρωσικά και αμερικανικά.
Ο Ρωμηός είναι σκληρός και ελεύθερος και ποτέ αφελής. Και όταν το σώμα του ή τα συμφέροντα του σκλαβωθούν, κάμνει ελιγμούς και υποκρίνεται ανάλογα με τις περιστάσεις, για να παραμείνει με την ευφυία του όσο το δυνατόν περισσότερο ελεύθερη η Ρωμηοσύνη του.
Με περηφάνεια τον Καραγκιόζη κάμνει και πάντοτε αδούλωτος αετός της Ρωμηοσύνης παραμένει.
Ο Νεογραικισμός αρκετά ζημίωσε το Ρωμαίϊκο με τη λεγόμενη ξενομανία του, η οποία είναι στην πραγματικότητα δουλοπρέπεια στα αφεντικά του.
Ακριβώς επειδή οι Νεογραικοί είναι χωρισμένοι μεταξύ των αφεντικών τους, συμπεριφέρονται ο ένας προς τον άλλον Γραικύλο όπως τα αφεντικά τους.
Οι Γραικύλοι των Ρώσων φέρονται προς τους Γραικύλους των Αμερικάνων όπως οι Ρώσοι φέρονται προς τους Αμερικάνους και αντιστρόφως.
Το ίδιο κάμνουν οι Γραικύλοι των Φραντσέζων, Άγγλων, Γερμανών, κ.λ.π.
Γι’ αυτό παρατηρείται το περίεργο φαινόμενο να ερωτεύεται ο Γραικύλος τον Ρώσο φίλο του και να μισεί τον Γραικύλο των Αμερικάνων και αντίστροφα.
Το παράδοξο είναι ότι έκαστος θεωρεί τον άλλο Γραικύλο εχθρό και προδότη του Έθνους.
Εξ απόψεως όμως Ρωμηοσύνης οι Γραικύλοι είναι όλοι προδότες.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Ρωμηός αποφεύγει τις συμμαχίες.
Όχι.
Ονειροπόλος και αφελής δεν είναι.
Αλλά ποτέ δεν γίνεται πνευματικά ή σωματικά δούλος του συμμάχου.
Γίνεται σύμμαχος πιστός στα συμφωνημένα αλλά ιδεολογικά και πνευματικά αδέσμευτος.
Όχι.
Ονειροπόλος και αφελής δεν είναι.
Αλλά ποτέ δεν γίνεται πνευματικά ή σωματικά δούλος του συμμάχου.
Γίνεται σύμμαχος πιστός στα συμφωνημένα αλλά ιδεολογικά και πνευματικά αδέσμευτος.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πάλι ότι δέχεται μόνο τα ρωμαίϊκα και τίποτα το ξένο.
Δέχεται οτιδήποτε το καλό και το κάμνει ρωμαίϊκο.
Όπως γίνεται σύμμαχος με όποιο συμφέρει εθνικά, κατά τον ίδιο τρόπο αποκτά όλα όσα χρειάζονται από τη σοφία των επιστημόνων του κόσμου, αλλά τα προσαρμόζει στον ρωμαίϊκο πολιτισμό του.
Ποτέ δεν συγχέει τις θετικές επιστήμες με τον πολιτισμό, αφού γνωρίζει ότι και ο βάρβαρος μπορεί να έχει ή να αποκτήσει και να προαγάγει τις θετικές επιστήμες, για να χρησιμοποιήσει αυτές στην υποδούλωση και καταστροφή των ανθρώπων.
Γι’ αυτό ο Ρωμηός γνωρίζει ότι είναι πνευματικά ηγέτης και σε αυτούς που είναι ως τεχνοκράτες και ως οικονομική δύναμη, ηγέτες.
Αλλά οι Νεογραικοί έχουν τόσο πολύ συνηθίσει να συγχέουν το τεχνοκρατικό και το οικονομικό στοιχείο με την πνευματική ηγεσία, ώστε δεν αντιλαμβάνονται πλέον το γεγονός ότι η Ρωμηοσύνη είναι σήμερα πολιτιστικός ηγέτης εκατομμυρίων ανθρώπων εκτός της Ελλαδίτσας τους.
Ο Γραικύλος νομίζει ότι τέτοια ηγεσία είχαν μόνο οι αρχαίοι Έλληνες και φαντάζεται τον εαυτό του ως τον φύλακα των ερειπίων τους.
Θεωρεί συνεχιστές και ηγέτες του πολιτιστικού έργου των αρχαίων Ελλήνων τους Ευρωπαίους.
Δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι μόνο η Ρωμηοσύνη είναι συνεχιστής και ηγέτης του ελληνικού πολιτισμού.
Γι’ αυτό ο Γραικύλος είναι ο κύριος συντελεστής στην καλλιέργεια του δουλοπρεπούς φρονήματος του νεογραικικού πνεύματος στην Ελλάδα.
Ο Γραικύλος έχει εμπιστοσύνη στα ξένα αφεντικά του.
Ναι μεν ο Ρωμηός έχει απόλυτη πεποίθηση στην Ρωμηοσύνη του, αλλά ούτε φανατικός ούτε μισαλλόδος είναι και ούτε έχει καμία ξενοφοβία. Αντίθετα αγαπά τους ξένους όχι όμως με αφέλεια.
Τούτο διότι γνωρίζει ότι ο Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους και όλες τις φυλές και όλα τα έθνη χωρίς διάκριση και χωρίς προτίμηση.
Ο Ρωμηός γνωρίζει ότι η Ρωμηοσύνη του κατέχει την αλήθεια και είναι η ύψιστη μορφή των πολιτισμών. Αλλά κατανοεί άριστα το γεγονός ότι ο Θεός αγαπά τον Ρωμηό, όχι όμως περισσότερο από τους άλλους.
Ο Θεός αγαπά τον κάτοχο της αλήθειας αλλ’ το ίδιο αγαπά τον κήρυκα του ψέματος.
Αγαπά τον άγιο, αλλ’ αγαπά το ίδιο ακόμη και τον διάβολο.
Γι’ αυτό η Ρωμηοσύνη είναι αυτοπεποίθηση, ταπεινοφροσύνη, και φιλότιμο και όχι κίβδηλος αυτοπεποίθηση, ιταμότητα και εγωισμός.
Ο ηρωισμός της Ρωμηοσύνης είναι αληθινή και διαρκής κατάσταση του πνεύματος και όχι αγριότητα, βαρβαρότητα και αρπακτικότητα.
Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων.
Η Ρωμηοσύνη διαφέρει από τους άλλους πολιτισμούς, γιατί έχει το ίδιο θεμέλιο για τον ηρωισμό της όπως και για την αγιωσύνη της, δηλαδή το ρωμαίϊκο φιλότιμο το οποίο δεν υπάρχει στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Παρόλα αυτά οι Γραικύλοι από το 1821 μέχρι σήμερα προπαγανδίζουν ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την Ρωμηοσύνη και να γίνουμε Ευρωπαίοι, γιατί δήθεν ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι ανώτερος από την Ρωμηοσύνη.
Το δοκίμιο τούτο δεν προσπαθεί να αποδείξει τίποτα. Η Ρωμηοσύνη δεν αποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητές. Είναι απλά αυτό που είναι. Το δέχεται κανείς ή το απορρίπτει. Γι’ αυτό τα παιδιά των Ρωμηών ή παρέμεναν πιστοί και σκληροί Ρωμηοί ή φράγκευαν ή τούρκευαν.
Και σήμερα άλλοι παραμένουν Ρωμηοί, άλλοι όμως αμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, αγγλεύουν, δηλαδή γραικεύουν.
Στο παρελθόν οι Ρωμηοί είχαν την ηγεσία και ήταν οργανωμένοι με ρωμαίϊκη επιστήμη και παιδεία και επικρατούσαν στο Ρωμαίϊκο.
Με την ίδρυση της Ελλαδίτσας των ελλαδιτσιστών όμως οι Ρωμηοί εκτοπίστηκαν από την εξουσία και ανέλαβαν αυτήν οι Γραικύλοι των Μεγάλων Δυνάμεων και ίδρυσαν τον Νεογραικισμό με επίσημο πρόγραμμα να μην είμαστε πλέον Ρωμηοί αλλά τα ταπεινά και φρόνημα γραικύλα παιδιά των Ευρωπαίων και Ρώσων.
Όχι μόνο έγινε αυτό αλλά ούτε προσπάθησαν οι Νεογραικύλοι να το αποφύγουν. Ήσαν υπερήφανοι για την υποδούλωση τους στον πολιτισμό των Ευρωπαίων και Ρώσων και την διατυμπάνιζαν σε όλες τις πολιτιστικές τους εκδηλώσεις, την μουσική, τους χορούς, την αρχιτεκτονική, τις ενδυμασίες κ.λ.π.
Τα πρώτα κόμματα της «ελεύθερης» Ελλάδας δεν ήταν το φραντσέζικο κόμμα, το αγγλικό κόμμα και το ρωσικό κόμμα;
Και μέχρι σήμερα που τα υπουργεία παιδείας και εξωτερικών αποτελούν μέρος της κομματικής πολιτικής, δεν συνεχίζεται η ίδια κατάσταση;
Η παιδεία και η εξωτερική πολιτική πρέπει να είναι το ίδιο για όλους τους Ρωμηούς και έξω από κομματικές διαμάχες.
Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο όταν η επιστήμη της Ελλάδας που έχει σχέση με θέματα πολιτισμού ξαναβρεί τα ρωμαίϊκα κριτήρια και με βάση αυτά ξαναδημιουργήσει ή αναστήσει την αδέσμευτη από τις περί Ρωμηοσύνης πλαστογραφίες των ξένων, επιστήμη.
Μπρος στο μέγεθος του προκειμένου θέματος αυτό το βιβλίο είναι μία προσπάθεια όχι λύσης αλλ’ απλά αποκάλυψης σημαντικών προβλημάτων ή θεμάτων τα οποία εμποδίζουν στην ανάπτυξη μίας ρωμαίϊκης θεώρησης της ιστορικής πραγματικότητας του Γένους.
Ουσιαστικά το πόνημα τούτο είναι προσκλητήριο στους Ρωμηούς και τες Ρωμαίγισσες (όπως τις ονομάζει ο Μακρυγιάννης) να αναλάβουν τον επιστημονικό αγώνα, να αναστήσουν την Ρωμηοσύνη από τον επιστημονικό θάνατο, τον οποίο επεξεργάστηκαν γι’ αυτήν 1) οι Φράγκοι από τον 9ο αιώνα, 2) οι Ρώσοι μετά την Άλωση, 3) οι Γραικοί πριν την Άλωση και 4) οι Νεογραικοί της δούλης στους Ευρωπαίους και Ρώσους Ελλαδίτσας του 19ου αιώνα, οι οποίοι μετέτρεψαν την ρωμαίϊκη Επανάσταση του 1821 σε ήττα της Ρωμηοσύνης και θρίαμβο του Γραικισμού του Καρλομάγνου και του Νεογραικισμού των «Φιλελλήνων» των Μεγάλων Δυνάμεων.
Τα χρώματα του εξώφυλλου είναι τα χρώματα της Ρωμηοσύνης που διασώζονται μέχρι σήμερα στα λάβαρα των Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως και Ιεροσολύμων.
Ο χρυσός αετός είναι η Ρωμηοσύνη των ρωμαίϊκων τραγουδιών και η καρδιά του αετού είναι ο χρυσός σταυρός.
Η σημαία της Ρωμηοσύνης είναι ο χρυσός σταυρός επάνω σε κόκκινο πανί.
Κάποτε οι Ρωμαίϊσσες έβαφαν τα μαλλιά τους κόκκινα και φορούσαν φουστάνια με τα εθνικά αυτά χρώματα.
Για τους Ρωμηούς τα εθνικά χρώματα και σύμβολα δεν είναι συζητήσιμα. Είναι ρωμαίϊκα.
Οι Γραικύλοι ποτέ δεν θα τα επαναφέρουν χωρίς την άδεια των αφεντικών τους.
Ο Ρωμηός αφεντάδες δεν έχει και θα τα επαναφέρει μαζί με το προγονικό του Γένους σύνθημα:
«Η Ρωμανία Νικά »
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
14 Σεπτεμβρίου 1974
Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
