Όταν ο Φράνκο έθετε εκτός νόμου την Μασονία «Κάναμε κομμάτια τον μαρξιστικό υλισμό και αποπροσανατολίσαμε την Μασονία. Ανα...
Όταν ο Φράνκο έθετε εκτός νόμου την Μασονία
«Κάναμε κομμάτια τον μαρξιστικό υλισμό και αποπροσανατολίσαμε την Μασονία.
Παρά τον έλεγχο του παγκόσμιου Τύπου και πολλών διεθνών πολιτικών, ο αγώνα της Ισπανίας αποτελεί μια σταυροφορία.
Ως στρατιώτες του Θεού φέρουμε στις πλάτες μας τον ευαγγελισμό του κόσμου!»
-Francisco Φράνκο, μιλώντας στο Γυναικείο Τμήμα της Φάλαγγας, Μαδρίτη, 1945.
Υπό τον Φρανθίσκο Φράνκο, (1892 – 1975) ψηφίστηκε νομοθεσία που αποσκοπούσε στην καταστολή του επικρατούντος τότε Τεκτονισμού και του κομμουνισμού, οι οποίοι λογίζονταν δυνάμεις που είχαν ευθύνη για την καταστροφή της ισπανικής αυτοκρατορίας, την εκκοσμίκευση, τους αντι-εκκλησιαστικούς νόμους, τα εγκλήματα κατά τη διάρκεια της δημοκρατίας και τον εμφύλιο πόλεμο.
Την εποχή που ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος οι μασόνοι ήταν πολλοί και ισχυροί στην Ισπανία. Υπολογίζονταν ότι υπήρχαν πάνω από 6.000 ενεργοί τέκτονες και αρκετοί βρίσκονταν σε καίριες θέσεις.
Το 1931 υπήρχαν 151 τέκτονες βουλευτές μεταξύ των συνολικά 470 βουλευτών της βουλής της «Δεύτερης Δημοκρατίας», που κυρίως ανήκαν σε αριστερά κόμματα.
Διόλου παράξενο λοιπόν, που ο Φράνκο περιέγραφε την Δημοκρατία ως «μασονική επιχείρηση».
Έξι από τους πρωθυπουργούς της «Δεύτερης Δημοκρατίας» (1931-1939) ήταν μασόνοι, μεταξύ των οποίων και ο Manuel Azaña, μαζί με 20 υπουργούς και 14 υφυπουργούς. Επιπλέον, 21μασόνοι υπηρέτησαν ως στρατηγοί στο στρατό.
Ο Φράνκο έλεγε: «Όλο το μυστικό των εκστρατειών που εξαπολύθηκαν εναντίον της Ισπανίας μπορεί να εξηγηθεί με δύο λέξεις: μασονία και κομμουνισμός… πρέπει να ξεριζώσουμε αυτά τα δύο κακά από τη γη μας».
Τον Μάρτιο του 1940 ψηφίστηκε ο Νόμος για την Καταστολή του Τεκτονισμού και του Κομμουνισμού. Το να είναι κάποιος κομμουνιστής ή μέλος Τεκτονικής Στοάς ή οποιασδήποτε άλλης μυστικής εταιρίας έγινε κακούργημα.
Εκδιώκονταν επίσης από κυβερνητικές θέσεις, διευθυντικές και συμβουλευτικές θέσεις στο δημόσιο και σε ιδιωτικές εταιρείες, καθώς και από κάθε άλλη εργασία στην οποία τους είχε ανατεθεί κάποιου είδους εμπιστοσύνη.
Από την ημερομηνία ψήφισης του νόμου «μασόνοι και κομμουνιστές, όπως αυτοί ορίζονται στο άρθρο 4», βρίσκονταν αντιμέτωποι με ελάχιστη ποινή φυλάκισης 12 ετών και μίας ημέρας.
Επιβαρυντική περίπτωση θεωρείτο η αναρρίχηση «από τον 18ο έως τον 33ο τεκτονικό βαθμό» και η συμμετοχή «σε οποιαδήποτε επιτροπή ή τμήμα της Μεγάλης Ανατολής της Ισπανίας», οπότε αντιμετώπιζαν βαρύτερη ποινή και μερικοί από αυτούς μέχρι και θανατική ποινή.
Λέγεται ότι έγιναν μέχρι και 18.000 δίκες, με πολλούς τέκτονες να οδηγούνται σε μακροχρόνιες φυλακίσεις, εξορία και εκτελεστικά αποσπάσματα.
Ο «Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Ισπανίας», Antonio Villar Massó, βρήκε καταφύγιο στην «Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας».
Το άρθρο 2 πρόβλεπε επίσης, την άμεση κατάσχεση όλων των χρημάτων των μελών αυτών των οργανώσεων, ενώ το άρθρο 3 όριζε:
Κάθε διαφήμιση των υποτιθέμενων οφελών της μασονίας ή του κομμουνισμού, ή οτιδήποτε εναντίον της θρησκείας ή της Μητέρας Πατρίδας, θα τιμωρείται σύμφωνα με τον παρόντα νόμο.
Τέκτονας θεωρείτο ακόμα και εκείνος που εκδιώχθηκε από την Στοά με προφανή λόγο την προστασία του από το νόμο.
Το άρθρο 7 όριζε ότι οποιοσδήποτε μασόνος ή κομμουνιστής που ανήκε σε οργάνωση, όφειλε να ενημερώσει την κυβέρνηση εντός δύο μηνών από την ημερομηνία του παρόντος νόμου.
Τέλος, το άρθρο 8 θεωρούσε ελαφρυντική περίσταση την παροχή πληροφοριών στις αρχές σχετικά με τα άτομα που είχαν ενταχθεί στη μασονία.
Το Ειδικό Δικαστήριο για την Καταστολή του Τεκτονισμού και του Κομμουνισμού λειτούργησε μέχρι το 1963, οπότε και αντικαταστάθηκε από το Δικαστήριο Δημοσίας Τάξης.
Πιστός Καθολικός ο Φράνκο, πίστευε ακράδαντα μέχρι το τέλος της ζωής του στην «εβραιο-μασονική συνωμοσία» και την ανέφερε ακόμα και στην τελική ομιλία του, από το μπαλκόνι των Ανακτόρων τον Σεπτέμβριο του 1975, μόλις δύο μήνες πριν από το θάνατό του.
Το 1979 μετά την δημοκρατία, η Μασονία νομιμοποιήθηκε με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, με δυσκολία όμως, καθώς αναγκάστηκε να ακυρώσει την αρχική άρνηση του υπουργείου Εσωτερικών.
Πάντως αν και ο όρος «εβραιο-μασονική συνωμοσία» συνδέεται με τον λεγόμενο αντισημιτισμό, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Φράνκο δεν στόχευε την εβραϊκή κοινότητα στην Ισπανία. Επιπλέον, λέγεται ότι ευνόησε τους Σεφαραδίτες Ιουδαίους κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Τα τελευταία χρόνια τα «θεσμικά όργανα» της Ισπανίας κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν στην «αποκατάσταση της φήμης των μασόνων».
Τον Ιανουάριο, ο δικηγορικός σύλλογος της Μαδρίτης αποκατέστησε την μνήμη 61 μελών του που εκδιώχθηκαν ως τέκτονες το 1939.
Πρόσφατα οι Τέκτονες της Ισπανίας πραγματοποίησαν την ετήσια συνέλευση τους στη Μαδρίτη, μια από τις πολλές μασονικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται από την Μεγάλη Στοά της Ισπανίας κατά τους τελευταίους μήνες, που σκοπό έχουν να «ξαναχτίσουν» τη φήμη τους και να αποδείξουν ότι «δεν αποτελούν και ποτέ δεν αποτελούσαν κίνδυνο για τη χώρα».
Η Γερουσίας της Ισπανίας κάλεσε φέτος τα μέλη της Μεγάλης Στοάς να λάβουν μέρος στις επίσημες πράξεις, στο πλαίσιο της λεγόμενης Διεθνούς Ημέρας Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Εθνών στις 27 Ιανουαρίου.
Στην κίνηση αυτή πρωτοστάτησε ο Ισαάκ Querub, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εβραϊκών Κοινοτήτων της Ισπανίας, ο οποίος είχε προηγουμένως απευθύνει έκκληση προς την άνω βουλή της Ισπανίας να καλέσει τον «Μεγάλο Μάγιστρο» Oscar de Alfonso Ortega (φωτο) και επικεφαλής του Μεγάλου Συμβουλίου των Ισπανών Τεκτόνων, Jesús Gutiérrez.
Από τις κινήσεις αυτής της «αποκατάστασης της φήμης» των τεκτόνων γενικότερα, δεν μπορούσε να απουσιάζει η Καθολική Εκκλησία της μετα-χριστιανικής εποχής μας και ιδιαίτερα κάποια από τα ανώτερα μέλη της.
Πάντως, πριν λίγες μέρες ένας Ισπανός καθολικός επίσκοπος αποπέμφθηκε καθώς αποκαλύφθηκε ότι ήταν τέκτονας.
Επίσης, το περιοδικό της καθολικής εκκλησίας «Infovaticana» σε άρθρο του επιτέθηκε στον Τεκτονισμό κατηγορώντας τον για διάφορα εγκλήματα, μεταξύ των οποίων και για δολοφονίες.
Από την άλλη πλευρά, ο Ιταλός καρδινάλιος Gianfranco Ravasi, πρόεδρος της Παπικής Ακαδημίας για τον Πολιτισμό, δημοσίευσε ένα άρθρο στην καθημερινή εφημερίδα του Βατικανού ‘L’Osservatore Romano’, με τίτλο «Αγαπητοί αδελφοί Τέκτονες», όπου έκανε έκκληση για διάλογο μεταξύ της Καθολικής Εκκλησίας και των Μασόνων.
Επιστρέφοντας στον Φράνκο ενδιαφέρον έχει το παρακάτω περιστατικό:
Το φθινόπωρο του 1958, στο Pardo Palace την επίσημη κατοικία του Φράνκο στα περίχωρα της Μαδρίτης, ο “Caudillo de España, por la gracia de Dios” (τίτλος του Φράνκο) υποδέχεται δύο γερουσιαστές των ΗΠΑ, μαζί με υψηλόβαθμους στρατιωτικούς.
Η αποστολή τους είναι να τον βολιδοσκοπήσουν σχετικά με μια πιθανή επίσκεψη του τότε προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Dwight D. Eisenhower.
Ο Φράνκο είναι ενθουσιασμένος με αυτή την προοπτική, και αρχίζει να αναλύει στους προσκεκλημένους του την ανάγκη να εξαλειφθεί μια για πάντα η κομμουνιστική απειλή και είναι πρόθυμος να βοηθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στον αγώνα τους κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Κάποια στιγμή δεν διστάζει να τονίσει ότι ο Τεκτονισμός θα πρέπει επίσης να καταργηθεί.
Τότε, ένας από τους γερουσιαστές τον διακόπτει ευγενικά:
«Κύριε, ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ είναι προτεστάντης, εγώ είμαι τέκτων και ο Γερουσιαστής εδώ συνάδελφός μου είναι Εβραίος. Όλοι μας θα ήμασταν στη φυλακή, αν ζούσαμε στην Ισπανία».
Το περιστατικό αυτό το αναφέρει ο εβραϊκής καταγωγής συγγραφέας Gore Vidal, γιος του στρατιωτικού Eugene Vidal (που ήταν παρών) και εγγονός του γερουσιαστή Thomas P. Gore.
Τελικά, ο Αϊζενχάουερ επισκέφθηκε την Ισπανία τον Δεκέμβριο του 1959.
Μερικοί ιστορικοί έχουν αναρωτηθεί γιατί ο Φράνκο απεχθανόταν τόσο πολύ τους μασόνους: κάποιοι θεωρούν ότι αυτό μπορεί να οφειλόταν στο γεγονός ότι ο πατέρας από τον οποίον είχε πολύ άσχημες αναμνήσεις, ήταν μασόνος.
Οι μασόνοι πάντα σχετίζονται με την αντικληρικοφροσύνη και τον φιλελευθερισμό, που απεχθανόταν ο καθολικός Φράνκο.
Ο πατέρας του Φράνκο, Nicolás ήταν αγνωστικιστής, οπαδός του φιλελευθερισμού, ναυτικός και αλκοολικός, σε αντίθεση με την μητέρα του που ήταν ευσεβής καθολική.
Εν αγνοία της οικογένειας (μέχρι το 1950), ο πατέρας του είχε ένα νόθο παιδί, ενώ ήταν στις Φιλιππίνες.
Η Μαρία, η μητέρα του Φράνκο, μια δεκαετία μικρότερη από τον σύζυγό της, ήταν μια έντονα ευσεβής και στωική Καθολική σύζυγος και μητέρα με πνεύμα αυτοθυσίας.
Τελικά, ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια για να ζήσει με την ερωμένη του, μια υπηρέτρια.
Ο ‘Paco’, όπως ήταν το παρατσούκλι του Φράνκο στην παιδική του ηλικία, αισθάνθηκε μια αντιπάθεια για τον πατέρα του βλέποντας την άσχημή συμπεριφορά του και σε μεγάλο βαθμό ταυτίστηκε με τις παραδοσιακές αξίες της μητέρας του, αν και έλεγε ότι δεν είχε την δική της ευγένεια.
ΠΗΓΗ: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
