ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΑΕΤΩΝ

"ΕΠΕΣΕΝ ΗΡΩΪΚΩΣ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΤΗΝ 19 ΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912  ΔΙΟΙΚΩΝ ΤΟ 9 ΟΝ ΤΑΓΜΑ ΕΥΖΩΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗΝ ΤΩΝ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ  Η ΟΠΟΙΑ Ε...

"ΕΠΕΣΕΝ ΗΡΩΪΚΩΣ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΤΗΝ 19 ΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912  ΔΙΟΙΚΩΝ ΤΟ 9 ΟΝ ΤΑΓΜΑ ΕΥΖΩΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗΝ ΤΩΝ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ  Η ΟΠΟΙΑ ΕΠΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ"

Ο Ταγματάρχης Νικόλαος Γεωργούλης του Ευθυμίου είναι το 7ο από τα δέκα  παιδιά  (τα 7 αγόρια) του Παπαθύμιου.

Ο Ευθύμιος Γεωργούλης Ιερέας- Οικονόμος, είναι από τα πρώτα μέλη του Τεγεατικού Συνδέσμου στην Τεγέα.

Εργάστηκε φιλόπονα για την πρώτη αναστήλωση του Ναού της Παναγίας της Τεγέας, στην Επισκοπή (1885) συνεργαζόμενος με τον τότε Δήμαρχο Τεγέας Αναστάσιο Βούτση.

Προεδρεύει της Γενικής Συνέλευσης του Τεγεατικού Συνδέσμου το Μάιο του 1886.

Ο Νικόλαος Γεωργούλης ανήκε στο ηρωικό 11ο  Σύνταγμα Πεζικού της Τριπολιτσάς. 

Στο πατρικό του σπίτι στα Αχούρια Τεγέας (Στάδιο)  μεγάλωνε τα δυο του παιδιά, το Θύμιο, 10 ετών και το Βασίλη, 7 ετών.

Μέλος της οικογένειας ήταν και το πολεμικό του άλογο, ο Μπερτσινέβελος, που άφησε την τελευταία του πνοή λίγες μέρες μετά την άφιξή του στα Τρίκαλα, από την υπερπροσπάθεια να μεταφέρει βιαστικά τον αγγελιοφόρο αναβάτη του.

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

-

( Τραυματισθείς εις την δεξιάν χείρα και αιμόφυρτος προχωρεί, λαβών το ξίφος διά της αριστεράς χειρός.
Η ανδρεία του ταγματάρχου Γεωργούλη ενθαρρύνει τους στρατιώτας και η επίθεσις εγένετο λυσσώδης. 
Δεύτερον τραύμα δέχεται ο Γεωργούλης επί της αριστεράς χειρός. 
Το ξίφος κλονίζεται από την χείρα του, αλλά ο γενναίος προχωρεί. 
Τρίτον τραύμα αφήνει άπνουν τον Γεωργούλην! 
Οι εύζωνοι εκδιώκουν τον εχθρόν και καταλαμβάνουν τα πυροβόλα. 
Ετέθησαν όμως εκτός μάχης 300! 

Οσάκις ο Διάδοχος διηγείται την επίθεσιν ταύτην δακρύει. 

"ΤΕΤΟΙΟΝ ΗΡΩΙΣΜΟΝ, ΤΕΤΟΙΑΝ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΙΝ, έλεγεν εις κύκλον αξιωματικών, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΔΕΙΞΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΚΡΑΤΗ". )

Μέρες του φθινοπώρου του 1912 και η εμπλοκή της Ελλάδας στους απελευθερωτικούς

πολέμους του 1912-13 ήταν προφανής.

Ο Ταγματάρχης πήρε εντολή το Σεπτέμβριο 1912, να μεταβεί στα  Τρίκαλα και να οργανώσει το 9ο Τάγμα Ευζώνων με δύναμη 1200 ανδρών.

Το «ΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΑΕΤΩΝ»..

Πρώτος σταθμός η Αθήνα.

Ήταν τότε 52 ετών, όταν σε κεντρικό καφενείο των Αθηνών, ο Ταγματάρχης του 11ου Συντάγματος, με πλήρη εξάρτυση, είχε μια παράξενη συντροφιά. 
Συντρόφευε σε αυτή τη μοναδική, πρώτη και τελευταία φορά, τα δυο του μικρά παιδιά.

Η εικόνα ασυνήθιστη και οι παρακαθήμενοι συγκράτησαν κάποια σκόρπια λόγια:

«Εγώ φεύγω!

Δε θα γυρίσω πίσω. 

Θα φέρω όμως πίσω το 21!».

Τα παιδιά, Θύμιος 10 ετών και Βασίλης 7 ετών, είχαν ακούσει πολλές φορές τα περήφανα πατριωτικά λόγια του πατέρα τους.

Αλλά τώρα ένιωθαν πως το σημαδιακό 12 γινόταν ανάστροφο του 21.

Και το δικό τους χρέος ακόμα μεγαλύτερο.

Ένιωθαν ασυναίσθητα πως για μια στιγμή μεγάλωσαν, έγιναν άνδρες καθώς βρίσκονταν με συνειδητή επιλογή του πατέρα τους ανάμεσα σε άνδρες και σε χώρο που προοριζόταν μόνο για μεγάλους.

Οι οδηγίες που ακολούθησαν ήταν πιο πρακτικές.

Τι θα έκαναν όταν θα βρίσκονταν μόνα τους.

Ποιος (Σβολόπουλος)  θα είχε τη φροντίδα τους.

Πού θα πήγαιναν σε κάθε ανάγκη και πρόβλημά τους.

Το όμορφο άλογο, τον Μπερτσινέβελο, που τόσο αγαπούσαν τα παιδιά, θα τον έπαιρνε μαζί του. Θα έκανε το μεγάλο ταξίδι μέχρι την άλλη άκρη της χώρας.

Λόγω σπουδής επιστράτευσης το άλογο στάλθηκε με άλλο τραίνο, και αυτή η ταλαιπωρία συνέτεινε στο άδοξο τέλος του. 

Τα παιδιά βιώνουν τον πόλεμο μέσα από γράμματα του πατέρα τους.

Τρίκαλα, 23/9/1912

«Παιδιά μου.

Από της αφίξεώς μου επεδόθην εις την συγκρότησιν του τάγματός μου, όπερ έλαβε τον αριθμόν «9ον Ευζωνικόν Τάγμα», Και ήδη το έχω έτοιμον καθ’ όλα. Αποτελείται από 1200 στρατιώτας ευζώνους, άπαντας λεβέντας των Αγράφων –Ακαρνανίας- Ευβοίας-Θεσσαλίας. Και  εν γένει ένας ένας, Ουδέποτε εις τον βίον μου διώκησα τοιαύτην λεβεντιά.

Εννοείτε, κατόπιν τούτου, οπόσον υπερήφανος είμαι διοικών ένα τοιούτο τάγμα., το οποίον έλαβε το όνομα «ΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΑΕΤΩΝ». 

Ελπίζω δε με την δύναμιν του Θεού, τον οποίον να παρακαλείτε το εσπέρας εις την προσευχήν σας δια τον Μπαμπάν σας, ελπίζω λέγω, με το τάγμα μου να δώσω ύλην διά τον ιστορικόν του μέλλοντος, ώστε να γράψει πολλά εις την ιστορίαν διά το «Τάγμα των Αετών» και αναγιγνώσκοντες εσείς το όνομά μου να υπερηφανεύεσθε. 

Αλλά προς τούτο ανάγκη και εσείς να προετοιμάζεσθε ουχί να έλθητε, διότι είσθε μικρούληδες, αλλά διά να μορφωθείτε μανθάνοντες γράμματα και πιστεύω ότι ταύτην την στιγμήν που γράφω, 4 πρωία, σεις θα μελετάτε. 

Ο πονηρούλης όμως να  . . κ.λ.π..

Στις 29/9/1912, ώρα 5 μ.μ. γράφει με συγκίνηση για το άλογό του.

«Παιδιά μου.

Κλαύσατε τον Μπερτσινέβελόν μας. 

Δεν υπάρχει πλέον εις την ζωήν. 

Με εγκατέλειψε εις την κρισιμοτέραν περίοδον του στρατιωτικού μου βίου». 

Και τελειώνει, «Παύω να σας γράφω, διότι μεταβαίνω να αποχαιρετήσω τον Μπερτσινέβελόν μας».

Στις 5 Οκτωβρίου γίνεται η κήρυξη του πολέμου, η αρχή του απελευθερωτικού Αγώνα και η κινητοποίηση του στρατού προς το πολλαπλό μέτωπο. 

Αλλά ο Γεωργούλης, έχοντας τη συνείδηση  Λευτερωτή των Μακεδόνων, γράφει από τα Τρίκαλα. στις 5.15 π.μ.

              «Ιδού το Έθνος πάνοπλον ίσταται έναντι του προαιωνίου εχθρού, του Τούρκου. Ιδού ημείς, οίτινες έχομεν την τιμήν να αποτελούμεν το 9ον Τάγμα των Ευζώνων ιστάμεθα εις απόστασιν βολής εκ των γραμμών του εχθρού.

            Ω! Οπόσον είμαι υπερήφανος προκειμένου να διοικήσω το τάγμα τούτο! 

Ομολογώ, δεν ευτύχησα να διοικήσω εύζωνας, ουδέ άνδρας καταγομένους εντεύθεν.

Έχω όμως τας καλυτέρας συστάσεις διά τους αποτελούντας το τάγμα μας άνδρας, ως διακρινομένους επί πειθαρχία και γενναοιότητι αλλά και κατεχομένους από μίσος προς τον εχθρόν, ως δεν ήτο δυνατόν άλλως να γίνει.

Ανδρας υποστάντας πλειότερον τον ζυγόν της δουλείας, ως αισθανομένους εμφανέστερον τους βασάνους των αδελφών ημών Μακεδόνων, ως μεμνημένους των ημιθέων του Καραϊσκάκη.

Και άλλως δεν ήτο δυνατόν ή να διακρίνονται επί πειθαρχία και ηρωισμώ και δικαίως τοις δίδεται το παρεπώνυμον «το Τάγμα των Αετών».                                

Στις 9-10-1912 βρίσκεται στο Καζακλάρ και γράφει στις 4 π.μ.

-Χθες συνεκροτήθη και   η 6η Μεραρχία εις την οποίαν και εγώ με το τάγμα μου ανήκω. 

Μετά μίαν ώρα αναχωρούμεν και προ μεσημβρίας θα είμεθα εις το ιερόν έδαφος των Μακεδόνων αδελφών ημών, τους οποίους θα απελευθερώσωμεν με την βοήθειαν του Θεού από τας χείρας του τυράννου. 

Αι λοιπαί Μεραρχίαι εισήλθον από χθες. Καθ’ όλην την ημέραν ακούετο ο κρότος των τηλεβόλων ως επίσης και τη νύκτα από το μέρος της Ελασσόνος. 

Οι Τούρκοι φεύγουν προτροπάδην προς τα ενδότερα.

Από την Τσαρίτσανη στις 10-10-1912, στέλνει την πρώτη επιστολή.

Χθες εισήλθομεν εις Τσαρίτσανη η δε πρώτη Μεραρχία εις Ελασσόνα. 

Ο στρατός μας επολέμησε γενναιότατα.

Αύριον ο στρατός προχωρεί.

Παντού αγγέλλονται νίκαι. Φαίνεται πως ο μεγάλος Θεός ευλογεί τα όπλα μας…

Και ακολουθεί την ίδια μέρα το δεύτερο γράμμα.

Παιδιά μου.

Το πρωί σας έγραψα. Λοιπόν χθες κατελάβομεν (6η Μεραρχία) την Τσαρίτσανη(στα όρια του τότε Ελληνικού Κράτους), η δε 1η Μεραρχία την Ελασσόνα.

Ο στρατός προοδεύει. Παντού νίκαι αγγέλλονται.

Ο μέγας Θεός της Ελλάδος ευλογεί και καθοδηγεί τα Ελληνικά όπλα.

Αύριον αναχωρούμεν διά σοβαράν επιχείρησιν την οποίαν θα διεξαγάγω-πρώτον ο Θεός- επιτυχώς και ενδόξως.

Οι άνδρες μου κατά τας διαφόρους μάχας εδείξαντο ανδρείαν και αυτοθυσίαν.

Αι απώλειαι ημών ελαχιστόταται έναντι των εχθρών.

Να διαβάζετε τας εφημερίδας και να παρακολουθείτε τα γεγονότα από κοντά της 6ης Μεραρχίας και του 9ου Ευζωνικού Τάγματος.

Ήθελον να μου στείλετε ολίγα φιλιά και ολίγην σοκολάτα, αλλά τα πρώτα τα λαμβάνω τακτικά και στέλνω τακτικά σε κάθε βήμα και στιγμή.

Και τούτο με καθιστά πολύ γενναίον εις το έργον μου.

Και ελπίζω εις τον Θεόν το όνομα ΓΕΩΡΓΟΥΛΗΣ να γραφεί με χρυσά γράμματα.

Λυπούμαι που είσθε μικρούληδες και δεν δύναμαι να σας έχω εις το πλευρόν μου όλους.

Δεν πειράζει, όταν μεγαλώσετε θα κάμετε το χρέος σας προς την πατρίδα.

Όλους σας ασπάζομαι.

Ο Μπαμπάς.

Το γράμμα αφορά όλους.

Δεν περνούν 24 ώρες και ακολουθεί «Οικογενεικόν Πολεμικόν Ανακοινωθέν».

Σέρβια, 11-10-1912.

«Παιδιά μου.

Μετά δύο περιλάμπρους μάχας τας οποίας ο στρατός μας εκέρδισε εις την θέσιν Βίγλα και εις τας στενάς διαβάσεις της Πόρτας καθ’  ας έπεσον περί τους 200 Τούρκους  και 30 Έλληνες, περιήλθον εις χείρας μας 25 κανόνια και 100 άμαξαι πυρομαχικών μετά των ίππων των, πλήθος άλλου υλικού και υπερχίλιοι αιχμάλωτοι. Χθες νικηφόρως εισήλθον την εσπέραν εις τα Σέρβια και ο λαός μας υπεδέχθη με ανοικτάς αγκάλας. 

Είχον το ευτύχημα εις την καταδίωξιν μετά την φυγήν του εχθρού εκ Βίγλας να προηγηθώ μετά του τάγματός μου της Μεραρχίας και είδον όλον αυτό το θέαμα του πανικού του εχθρού».

            Ο δρόμος είναι πια ηρωική πορεία προς τη Θεσσαλονίκη.

Ο Ταγματάρχης αρρωσταίνει από πνευμονία και οι γιατροί τον συμβουλεύουν να επιστρέψει στα Τρίκαλα για νοσηλεία, αλλά αρνείται.

Τους περιμένει η κύρια αμυντική τοποθεσία των Τούρκων στα Γιαννιτσά, αλλά και ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ με την «ΑΠΟΘΕΩΣΗ» του Ταγματάρχη.

Ο Δρόμος των Πρωτοπόρων της Αρετής. 

Ανηφορικός και Δύσβατος.

Παναγιώτης Φ. Δαλαμάγκας

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"

arethusa.wordpress.com