Εἶμαι ἀθώα… Δὲν ἔκλεψα… Δὲν ἐξηπάτησα… Δὲν πούλησα τὴν Πατρίδα μου…. Δὲν ἔλαβα προμήθειες άπὸ συμφωνίες μὲ τράπεζες…. Δὲν ὑπέγραψα μνη...
Εἶμαι ἀθώα… Δὲν ἔκλεψα… Δὲν ἐξηπάτησα… Δὲν πούλησα τὴν Πατρίδα μου…. Δὲν ἔλαβα προμήθειες άπὸ συμφωνίες μὲ τράπεζες…. Δὲν ὑπέγραψα μνημόνια… Δὲν κατεπάτησα
ἀνθρώπινα δικαιώματα… Δέν….
Δὲν ἔχω κάνῃ κάτι στραβό, κάτι ἀνήθικο, κάτι μεμπτό…
Κι ὅμως… Δὲν αἰσθάνομαι τόσο καλὰ σήμερα…
Θυμᾶμαι… Τί θυμᾶμαι…
Θυμᾶμαι τότε ποὺ ὑποκρινόμουν πὼς δὲν ἔβλεπα…. Πὼς δὲν καταλάβαινα… Πὼς ὅλα εἶχαν καλῶς….
Θυμᾶμαι ποὺ ἔπαιρνα τὸ ἔνα δάνειο πισω ἀπὸ τὸ ἄλλο καὶ αἰσθανόμουν βασίλισσα… Ἐν τάξει….. Δὲν ἦμουν βασίλισσα… Ἀλλὰ εἶχε πλάκα νὰ τριγυρίζω στὰ καταστήματα καὶ νὰ ἀγοράζω τὰ πάντα μὲ μίαν κάρτα… Εἶχα τὰ πάντα… Καὶ τί ἔγινε πού δὲν μοῦ ἀνῇκαν;
Θυμᾶμαι ἀκόμη τὶς φίρμες ποὺ εἶχαν τὰ ῥοῦχα μου… Ἰταλικές, γαλλικές, γερμανικές, ἀμερικανικές… Σιγὰ μὴν ἀγοράσω ἑλληνικὰ προϊόντα… Τί ἤμουν; Κάποια παρακατιανή;
Θυμᾶμαι ποὺ πήγαινα διακοπὲς μὲ τὰ εἰσιτήρια τῆς ἐργατικῆς ἑστίας, αὐτὰ ποὺ ἅρπαζα ἀπὸ τὸν γεότονα, διότι ἐκεῖνος ἀδυνατοῦσε νὰ τὰ χρησιμοποιήσῃ…. Ἐν τάξει… Συμφωνῶ, ἦταν ἀτιμία… Ἀλλὰ μικρή….
Θυμᾶμαι ποὺ ἔγραφα στὸ βιβλιάριο ἀσθενείας τῆς συναδέλφου μου τὰ δικά μου φάρμακα ἢ τὶς ἐξετάσεις μου, διότι ἐγὼ δὲν εἶχα πληρώσῃ τὸ ταμεῖο μου… Ἐξυπηρετήσεις… Κι ἐγὼ προσέφερα τὸ βιβλιάριό μου σὲ ἄλλους παλαιότερα… Τὸ ἕνα χέρι νίβει τὸ ἄλλο….
Θυμᾶμαι ποὺ βρῆκα ἕνα 100εὐρω στὸν δρόμο καὶ δὲν τὸ ἀπέδωσα στὸν ἰδιοκτήτη του…. Ἢμουν τυχερή…
Θυμᾶμαι ποὺ ὅταν πέθανε ὁ θεῖος Πελοπίδας, ἐγὼ μετεκίνησα κατὰ δύο μέτρα τὰ σύνορα τοῦ οἰκοπέδου μου, εἰς βάρος τῆς θείας… Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ποιός θά τό καταλάβαινε;
Θυμᾶμαι ποὺ ὅταν ἔτρεχα μὲ 170 στὴν ἐθνικὴ ὁδὸ σκότωσα ἕναν σκύλο, ἐνῷ εἶχα παραβιάσῃ κατὰ 50 χιλιόμετρα τὸ ὅριο ταχύτητος… Ἔλα μωρέ… Τώρα θά τά βάψουμε μαῦρα καί γιά τά ἀδέσποτα;
Θυμᾶμαι ποὺ βαριόμουν νὰ πετάξω τὰ σκουπίδια μου στὸν κάδο, γιὰ νὰ μὴν τὰ κουβαλήσω καὶ τὰ πέταγα στὸ διπλανὸ χωράφι… Τί ἔγινε πού κάηκε τὸ σπίτι τοῦ κυρ-Θανάση; Ἂς τὰ μάζευε τὰ σκουπίδια γιὰ νὰ μὴν καῇ… Δέν τά ἔβλεπε;
Θυμᾶμαι καὶ κάτι ἄλλα σκουπίδια ποὺ πέταγα στὰ ῥέματα κι αὐτὰ ἔφραξαν… Δὲν εἶμαι ὅμως ὑπεύθυνη γιὰ τὶς πλημμῦρες… Ὄχι δὲν εἶμαι…
Θυμᾶμαι ποὺ τρέχοντας στὴν λεωφόρο Ποσειδῶνος μὲ 200 χιλιόμετρα, τότε ποὺ ὁ μπαμπὰς μοῦ ἀγόρασε τὸ καινούργιο μου ἀνοικτό ἀμαξάκι, δὲν πρέσεξα τὸν παλιόγερο ποὺ πετάχθηκε ξαφνικὰ ἐμπρός μου… Δὲν ἔφταιγα ἐγώ… Αὐτὸς ἦταν ἀργός… Δὲν περνᾶ ὁ λογικὸς γέρος ἀπὸ τὴν Ποσειδῶνος ἀπέναντι ἐὰν δὲν ἔχῃ φανάρι…. Ποιά διάβασις; Σοβαρολογεῖς; Ἐδῶ δὲν εἶναι Γερμανία…
Θυμᾶμαι τὴν σύνταξι ἀναπηρίας ποὺ ἔβγαλα γιὰ τὴν μητέρα μου… Ἐν τάξει, δὲν ἦταν ἀνάπηρη.. Ἀλλά τί νά κάνουμε; Ὅλοι τὰ παίρνουν… Ἡ μανούύλα μου εἶναι καλὴ γυναικούλα…. Ἔπρεπε νὰ τὴν φροντίσω…
Θυμᾶμαι τὸ ἐντομοκτόνο ποὺ ἔῤῥιχνα παντοῦ… Φυσικὰ καὶ δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχῃ κάποιο ζωΰφιο στὸν χῶρο μου… Τὰ οἰκολογικὰ ἀλλοῦ…
Θυμᾶμαι τὰ κλιματιστικὰ ποὺ δούλευαν (καὶ δουλεύουν) ὅλην τὴν ἡμέρα… Ἐν τάξει… Δὲν εἶχα καὶ στὸ χωριό μου… Ἀλλά γιατί τό κάνουμε θέμα; Ἐγώ θά καταστρέψω τόν πλανήτη;
Θυμᾶμαι τὰ τρόφιμα κάθε ἑβδομάδα ποὺ πέταγα… Σιγὰ μὴν εἶναι ὕβρις… Καί τί μὲ νοιάζει ἐμέναν ἐάν πεινοῦν στήν ἄλλην ἄκρη τοῦ πλανήτου; Νὰ δουλέψουν καὶ νὰ φᾷν…
Θυμᾶμαι τὸν σκύλο τὸν ἀλάνι ποὺ βάζαμε στὸ σημάδι τὰ καλοκαίρια… Ἐν τάξει… Δὲν μοῦ ἔφταιγε σὲ κάτι… Ἀλλὰ ἦταν ἀστεῖο…
Θυμᾶμαι ποὺ ἔβαζα τὸν ἀλβανὸ νὰ κτίσῃ τὴν μάνδρα τοῦ σπιτιοῦ μου… Τί νά κάνουμε; 30 εὐρώπουλα τοῦ ἔδινα! Σιγὰ μὴν ἔδινα στὸν Ἕλληνα 45… Ἠλίθια εἶμαι; Ἔκανα καὶ οἰκονομία….
Θυμᾶμαι ποὺ γιὰ 1000 εὐρώπουλα παρέδωσα τὰ παιδιά μου στὴν φιλιππινέζα. Ἐν τάξει, δὲν ἔμαθαν ἑλληνικά… Ἀλλά τί ἔγινε; Τὸ ζήτημα ἦταν νὰ τὰ μεγαλώσω ἢ νὰ φροντίσω τὴν καριέρα μου; Τόσα χρόνια σπουδῶν νά πᾶνε χαμένα;
Θυμᾶμαι ὅταν πλέναμε τὰ αὐτοκίνητα… Τί; Χαλούσαμε πολύ νερό; Καί τί ἔγινε; Μήπως θά λείψῃ ἀπό κάποιον;
Θυμᾶμαι ποὺ πηγαίναμε στὶς παραλίες καὶ ὅταν φεύγαμε ὅλοι καταλάβαιναν πὼς περάσαμε ἀπὸ ἐκεῖ… Ἀφήναμε τὰ ἴχνη μας παντοῦ… Σκασίλα μου… Νὰ τὰ καθαρίσουν οἱ δῆμοι… Γιατί παίρνουν τόσα δημοτικά τέλη;
Θυμᾶμαι ποὺ διεσκέδαζαν τὰ παιδιά μου ὅταν ἔπιαναν ψάρια καὶ ἀστερίες… Ἦταν πολὺ ἀστεῖο νὰ βλέπῃς ἕνα ψάρι ἔξω ἀπὸ τὸ νερό…. Τὸ ἀστεῖο ὅμως τελείωνε ὅταν ψόφαγε…
Θυμᾶμαι ὅταν κάναμε πάρτυ γιὰ τὴν πάρτη μας… Στὴν διαπασών τὰ πάντα… Τί μὲ νοιάζει ἐμέναν γιά τό ἐὰν ἐνοχλοῦνται οἱ γύρω μου; Νὰ βάλουν ὠτοασπίδες…
Θυμᾶμαι καὶ τότε ποὺ περπατοῦσα μὲ τακούνια στὶς 1:00 τὰ ξημερώματα ἐπάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ ἀχώνευτου γείτονος… Ἦταν ἀστεῖο…
Θυμᾶμαι ποὺ ἄφηνα τὸ αὐτοκίνητό μου ἔξω ἀπὸ ἰδιωτικούς χώρους σταθμεύσεως… Γιὰ λίγο… Ἐν τάξει…. Κάποτε μία γυναίκα ἔχασε τὸ μωρό της γιατὶ ξεχάσθηκα πίνοντας καφὲ μὲ τὶς φίλες μου…
Θυμᾶμαι τότε ποὺ πετούσαμε βεγγαλικά… Τί ὠραῖο θέαμα… Ἔλα καλέ… Τί πειράζει πού κάψαμε καί κάτι δενδράκια…
Θυμᾶμαι τότε ποὺ εἴχαμε κάνῃ κατασκήνωσι καὶ ἁνάψαμε κάρβουνα γιὰ νὰ ψήσουμε… Ἔν τάξει, καψαλίσθηκε λίγο τὸ δάσος… Καί τί ἔγινε; Θὰ ξαναπρασινήσῃ…
Θυμᾶμαι ὅμως καὶ τότε ποὺ πήγαμε στὰ καμμένα νὰ ἀγοράσουμε ἕνα κτῆμα… Δὲν ἦταν ἀπό δική μας φωτιά… Ἐμεῖς ἁπλῶς ἀγοράσαμε φθηνά…
Καὶ μετὰ θυμᾶμαι ποῦ «λαδώσαμε» λίγο γιὰ τὴν ἄδεια, γιὰ τὸ ῥεῦμα, γιὰ τὸ τηλέφωνο, γιὰ τὴν πισίνα… Λίγο… Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅλοι τὸ ἔκαναν….
Θυμᾶμαι καὶ τότε ποὺ ἤμασταν στὸ ἐξοχικό μας καὶ καιγόταν τὸ δᾶσος ἀπέναντι.. Γιατί νά τρέξω νά βοηθήσω; Δικό μου ἦταν; Τὸ σπίτι μου ἦταν πιὸ πολύτιμο… Ὁ κόπος μου….
Τί θυμᾶμαι σήμερα ὅμως; Κατάθλιψις θὰ μὲ πιάσῃ…
Ὅλα αὐτὰ ἔγιναν κάποτε… Τώρα τελείωσαν… Μοῦ πῆραν τὸ σπίτι… Μοῦ πῆραν τὸ ἐξοχικό… Μοῦ πῆραν τὰ αὐτοκίνητα… Δουλειὰ δὲν μπορῶ νὰ βρῶ ὁπουδήποτε… Μόνον ἀλλοδαποὺς φθηνοὺς παίρνουν πιά… Οἱ φίλες μου κάνουν πὼς δὲν μὲ γνωρίζουν… Καὶ τὰ παιδιά μου ὅλην τὴν ἡμέρα κοιμοῦνται ἢ πίνουν καφέδες στὶς γύρω πλατεῖες… Ἑλληνικὰ δὲν μιλοῦν… Φιλιππινέζικα ὅμως μιλοῦν κι ἀλβανικά… Δὲν ξέρω τί θὰ γίνῃ αὔριο τὸ πρωΐ… Πρέπει νὰ πέσῃ ἡ κυβέρνησις… Κι ἂς τοὺς ψήφιζα διαρκῶς… Πρὸς ὥρας πρέπει νὰ ἀλλάξουμε γραμμή…. Νὰ βροῦμε πάλι τρύπες νὰ χωθοῦμε… Δὲν μοῦ ἀρέσει ἔτσι… Δὲν μοῦ ταιριάζει….
Θυμᾶμαι πὼς δὲν κύτταζα γιὰ νὰ μὴν βλέπω…
Θυμᾶμαι πὼς ξεχνοῦσα τὰ σκάνδαλα καὶ ξαναψήφιζα αὐτοὺς ποὺ ἤξερα πὼς καταχρῶνται τὰ δικά μου καὶ τῶν παιδιῶν μου τὰ δικαιώματα….Ἔκανα μόνον πὼς δὲν ἔβλεπα…. Ἔκανα μόνον πὼς δὲν μὲ ἀφοροῦσαν τὰ προβλήματα… Μήπως ὅμως εἶναι καί δικά μου προβλήματα τελικῶς;
Μήπως τελικῶς δέν εἶμαι καί τόσο ἀθώα;
