Μία Ἐθνικὴ Ἐπέτειος. Τὴν ἑορτάζουμε. Ἀργία. Γιὰ κάποιους δὲν σημαίνει κάτι, ἁπλᾶ μία ἡμέρα ἀργίας ποὺ δίδει τὴν δυνατότητα γιὰ μία...
Μία Ἐθνικὴ Ἐπέτειος. Τὴν ἑορτάζουμε. Ἀργία.
Γιὰ κάποιους δὲν σημαίνει κάτι, ἁπλᾶ μία ἡμέρα ἀργίας ποὺ δίδει τὴν δυνατότητα γιὰ μίαν βόλτα στὸ Ζάππειο, γιὰ ἕναν καφὲ στὴν Αἴγλη καί, τὸ μεσημέρι, γιὰ
ἕνα κοψίδι στὰ Βλάχικα στὴν Βάρη, στὰ Καλύβια ἢ στὴν Χασιά!
Γιὰ κάποιους ἄλλους – ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς καὶ στὸν 54χρονο πλέον γράφοντα – εἶναι μία ἡμέρα συγκινήσεως καὶ προβληματισμοῦ, μία ἡμέρα ὑπερηφανείας, ἀλλὰ καὶ μία ἡμέρα πίκρας!
Κάποιος θὰ μποροῦσε νὰ πῇ: «Καλὰ βρὲ ἀδελφέ, καταλαβαίνω τὸ «ἡμέρα ὑπερηφανείας», ἀλλά τό «ἡμέρα πίκρας» γιατί;»
Αὐτὸ θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς ἐξηγήσω στὶς παρακάτω γραμμὲς τοῦ κειμένου μου καί, ἐλπίζω, νὰ τὶς καταλάβετε (καὶ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ὁποῖος κατάλαβε, κατάλαβε!)
Ἀλλὰ ἂς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Τί ἑορτάζουμε, γιὰ παράδειγμα, τήν 28η Ὀκτωβρίου;
Ἑορτάζουμε τὴν Ἐπέτειο τοῦ Ἡρωικοῦ «ΟΧΙ».
Καὶ τὴν ἑορτάζουμε σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλους τοὺς ὑπολοίπους λαούς, ποὺ ἑορτάζουν τὴν ἡμέρα ποὺ τελείωσε ὁ Πόλεμος. Ἐμεῖς, ὡς γνήσιοι Ἕλληνες, ὅπως πάντα ἀπρόβλεπτοι, ἑορτάζουμε τὴν ἀρχὴ τοῦ Πολέμου.
Καὶ ἑορτάζουμε τὴν ἐπέτειο ἑνὸς «ΟΧΙ» ποὺ εἶπε ἕνας δικτάτωρ σὲ μίαν Ὑπερδύναμη ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ὅταν αὐτὴ ἐζήτησε τὴν ταπείνωση τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν μετατροπὴ τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ Ἐλευθέρους Ἀνθρώπους σὲ Σκλάβους!
«Τὸ ΟΧΙ τὸ εἶπε ὁ Λαός!», θὰ μοῦ ἀντιτείνῃ ὁ σύγχρονος μηδενιστὴς τῆς Ἀριστερᾶς, ψευτοπροοδευτικὸς καὶ ἀνιστόρητος κουλτουριάρης, διαβάζοντας τὴν Αὐγὴ σὲ ἕνα «in Cafe» τοῦ Κολωνακίου!
Ἐδῶ τὸ θέμα παίρνει πολὺ συζήτηση καὶ βέβαια, γιὰ νὰ εἶμαι πιὸ περιεκτικὸς καὶ σύντομος, σὲ αὐτὰ ποὺ λέω, θὰ δόσω τὴν δική μου ἄποψη σὲ αὐτὴν τήν, εὐκόλως καὶ ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ἐκφραζομένη πεποίθηση τῆς Νεοταξικῆς Ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς!
Εἴτε τὸ θέλουν κάποιοι λοιπὸν εἴτε ὄχι, τὸ «ΟΧΙ» δὲν τὸ εἶπε ὁ Λαὸς ἐκεῖνο τὸ ξημέρωμα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἀλλὰ ἕνας – ὅπως τὸν ἀναφέρουν – δικτάτωρ: ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς!
Ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς τὸ ἐστήριξε, τὸ μετουσίωσε σὲ πολεμικὴ πράξη, τὸ πῆρε καὶ τὸ ἔκανε σημαία του καὶ τὸ μετεμόρφωσε σὲ μία ἡρωικὴ πραγματικότητα στὰ χιονισμένα βουνὰ τῆς Ἀλβανίας… Ἀλλὰ τὸ «ΟΧΙ» τὸ εἶπε ὁ Ἰωάννης Μεταξάς!
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια κύριοι!
Διότι ἀναλογισθεῖτε τὶ θὰ ἐγίνετο ἐὰν ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ποὺ τὸν ἐπεσκέφθη ἐκτάκτως καὶ ἐπειγόντως ὁ Ἰταλὸς πρέσβυς στὴν οἰκία του, γιὰ νὰ τοῦ ἐπιδόσῃ τὸ ἰταμὸ Τελεσίγραφο τοῦ Μουσολίνι, ἐκεῖνος δὲν ἔκανε τὴν ὑπέρβασή του, νὰ ξεπεράσῃ τὶς ἰδεολογικὲς συγγένειες μὲ τὴν Ἰταλία καὶ τὸ καθεστώς της, καὶ δὲν συναισθάνετο τὴν Ἱστορικὴ Εὐθύνη ποὺ ἔφερε στοὺς γέρικους ὤμους του ἐκείνην τὴν στιγμή, σὰν γνήσιος Ἕλλην καὶ ὑπὲρ πάντων ὡς Ἐθνικὸς Κυβερνήτης καὶ ἀπαντοῦσε «ΝΑΙ» τὶ θὰ γινόταν;
Τὸ πρωὶ ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς θὰ ξυπνοῦσε ὑπὸ Ἰταλικὴ Κατοχή, τοὐλάχιστον στὸ μεγαλύτερο κομμάτι τοῦ Ἐθνικοῦ γεωγραφικοῦ κορμοῦ!
Κάποιος θὰ μοῦ ἀπαντήσῃ: «ἐὰν συνέβαινε αὐτό, ὁ λαὸς θὰ ἀντιδροῦσε, θὰ ἀντιστέκετο καὶ θὰ ἔπαιρνε τὴν κατάσταση στὰ χέρια του!»
Μὴν παιδεύεσθε ἄδικα.
Δὲν μὲ πείθετε.
Τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν γινόταν, τοὐλάχιστον τὸν πρῶτο καιρό!
Ὁ λαός, θὰ ἔνοιωθε προδομένος ναί, πικραμένος ἀναμφίβολα, ταπεινωμένος σίγουρα, ἀλλὰ θὰ ἔκανε πολὺ καιρὸ νὰ συνέλθῃ…
Ὅπως ἔκανε πολὺ καιρὸ νὰ συνέλθῃ ὅταν ἡ Ἑλλὰς κατελήφθη ὑπὸ τῶν Γερμανῶν, τὸ 1941, μέχρι τὴν στιγμὴ ποὺ τὰ πρῶτα τμήματα Ἀνταρτῶν ἐμφανίσθηκαν στὰ Ἑλληνικὰ βουνά, ξεκινώντας τὸ Ἔπος τῆς Ἐθνικῆς Ἀντιστάσεως!
Ἀκόμη καὶ ἐπιφανεῖς Ἀριστεροὶ τῆς ἐποχῆς παρεδέχθησαν τότε ὅτι ὁ Ἰωάννης Μεταξὰς ἐλειτούργησε τότε ὡς Ἐθνικὸς Κυβερνήτης, ὑπακούοντας στὸ Ἑλληνικὸ DNA καὶ στὸ ἀρχαῖο αἷμα τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔτρεχε στὶς φλέβες του!
Ἐκείνην τὴν ἡμέρα ἔπαψε να εἶναι ὁ «μισητός» (κατὰ πολλοὺς – δίκαια ἢ ἄδικα) δικτάτωρ, ποὺ ἰδεολογικὰ ἦταν προσκείμενος στὶς ἀρχὲς τοῦ Ἐθνικο-Σοσιαλισμοῦ, ποὺ εἶχε καταλύσῃ τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα τὸ 1936 καὶ ἔγινε ὁ «μπροστάρης» καὶ ἐμπνευστὴς τοῦ Ἐθνικοῦ Ἀγῶνος κατὰ τῶν ἰταμῶν Εἰσβολέων!
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια κύριοι…
Καὶ μὲ τὰ «Τὸ ΟΧΙ τὸ εἶπε ὁ Λαός» ποὺ ἔτσι ἄκριτα, μὲ καθαρὰ ἰδεολογικὰ ἐλατήρια ἀναφωνεῖτε, ἀλλοιώνετε τὴν Σύγχρονη Ἑλληνικὴ Ἱστορία καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ κάθε ἑνός!
Ὅμως ὅπως εἶπα στὴν ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου μου, αὐτὴν τὴν ἡμέρα νοιώθω πίκρα…
Πίκρα γιατὶ προσγειώνομαι στὴν σύγχρονο τραγικὴ πραγματικότητα…
Τὴν πραγματικότητα τοῦ ΔΝΤ, τῆς Μέρκελ, τῆς Κύπρου, τῶν Γκρίζων Ζωνῶν, τοῦ λαθροεποικισμοῦ, τοῦ Ἐϊντε, τοῦ Ἀκκιντζὶ καὶ τῶν θλιβερῶν μαριονετῶν ποὺ εἶναι οἱ σημερινοὶ Κυβερνῆτες μας…
Τὴν πραγματικότητα τοῦ Γιωργάκη, τοῦ Κούλη, τῆς Φώφης, τοῦ Ἐθνικοῦ μας Κυβερνήτου Τσίπρα, τοῦ Λεβέντη, τῆς Λιάνας καὶ τῶν παρατρεχαμένων!
Τὴν πραγματικότητα τοῦ Νίκαρου, τοῦ Φούλη, τοῦ Νικόλα, τοῦ Ἄντρου, τῆς Ἀλληλεγγύης, τῆς Συμμαχίας καὶ τῶν Περδικοπερίστερων..
«Ἔχουμε ἀπωλέσῃ μέρος τῆς Ἐθνικῆς Κυριαρχίας μας» λέει ἀνερυθρίαστα ὁ νεο-Κουΐσλιγκ Πρωθυπουργεύων τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων στὴν Ἑλλάδα! Χάσαμε τὴν Ἐθνική μας Κυριαρχία… Μάλιστα… Καὶ χωρὶς να πέσῃ κἂν μία ντουφεκιά!!!
«Ἔ, τί θέλετε; Νά κάνουμε πόλεμο γιά νά πάρουμε πίσω τήν γῆ μας ποῦ χάσαμε μέ τήν Προδοσία τοῦ ’74;», λέει κάποιος Τορναρίτης μὲ ἕνα χαμόγελο χάνου! Τέτοια κατάντια!
Μά τί καταντήσαμε πιά;
Ἀσπόνδυλα ἀνθρωπάκια μὲ μόνη προσδοκία τὰ ψίχουλα ποὺ ἀπέμειναν ἀπὸ τὸν πετσοκομμένο μισθό, τὴν διατήρησή μας στὴν θέση μας στὸ Δημόσιο, ἑνὸς καλοῦ καφὲ στοὺς πεζοδρόμους τῶν Ἐξαρχείων ἢ σὲ κάποιο cafe στὸ Κολωνάκι, μιᾶς καλοψημένης μερίδος παϊδάκια στὰ Βλάχικα καὶ ἑνὸς ξενέρωτου φὶλμ στὸ DVD τὸ βράδυ πρὶν κοιμηθοῦμε ἀποκαμωμένοι ἀπὸ τὴν κούραση τῆς ἄδειας ζωῆς μας στὸν καναπὲ τοῦ διαμερίσματός μας, ποὺ ἀκόμη χρωστοῦμε στήν Τράπεζα;
Ποῦ πῆγε αὐτὸ τὸ «Πνεῦμα τοῦ Μετώπου», τότε πού ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ἄφησαν γυναῖκα, μάννα, παιδιά, οἰκογένεια, περιουσία (ἐλαχίστη ἢ μεγάλη) καὶ «μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη» ἀπέδειξαν ὅτι «οἱ Ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες»;
Ποῦ πῆγε αὐτὸς «ἐθνικός μας τσαμπουκάς», ποὺ δὲν σηκώναμε «μυΐγα στὸ σπαθί μας», ὅταν κάποιος μας ἔθιγε τὰ «ὅσια καὶ τὰ ἱερά» μας;
Ἀναλώνεται καθημερινὰ στὶς πολιτικὲς συζητήσεις τοῦ καφενὲ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πρέφας ἢ τῆς πιλότας, στὶς κραυγὲς μέσα ἀπὸ τὸ Διαδίκτυο ῥουφώντας ταὐτόχρονα μὲ θόρυβο τὸν φραπέ μας, στὶς μπουνιὲς κάθε Κυριακὴ στὰ γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ καὶ βόλεϋ, ἢ τὴν ἔξοδο κατὰ πλατεῖα μεριὰ «νὰ τὰ κάνουμε ὅλα λίμπα»!!!!!….
Καὶ Ἐθνικὰ πλέον εὐνουχισμένοι ἀναμένουμε βοήθεια ἀπὸ τὴν «Ἑσπερία» ὄχι μόνον στὰ οἰκονομικά μας, ἀλλὰ καὶ στὰ δίκαιά μας ἀπέναντι στοὺς γυφτο-Σκοπιανούς, στοὺς Ἀλβανούς, καὶ τοὺς ἀδηφάγους Τούρκους, ὅπως ἀλίμονο κάποτε περίμενε καὶ ὁ τελευταῖος Ἕλλην Αὐτοκράτωρ ἐκεῖνες τὶς τραγικὲς ἡμέρες τοῦ Μαΐου τοῦ 1453…
Καὶ ὅλοι ξέρουμε τὴν κατάληξη!
Διότι ἡ «Ἑσπερία» ἀπέδειξε ὅτι ἐὰν τὸ 1453 ῆταν ἕνα Club Καθολικῶν Ἀντί-Ὀρθοδόξων, σήμερα εἶναι ἕνα Club Τοκογλύφων καὶ Ἀνθελλήνων, ποὺ στὰ τυχὸν λάθη τοῦ Νεο-Ἕλληνος, ψάχνει ἄλλοθι γιὰ τὶς ἁμαρτίες της!
Μὲ μίαν Μέρκελ ποὺ ἀντὶ νὰ εὐχαριστῇ τὶς μετά-Πολεμικὲς Ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις ποὺ δὲν ἀπῄτησαν τὶς Πολεμικὲς Ἀποζημειώσεις – πρᾶγμα ποὺ θὰ ἦταν Οἰκονομικὸ πλῆγμα γιὰ τὴν Γερμανία – μᾶς ἀπειλεῖ μέσῳ τῶν φερεφώνων της ὅτι …«Θὰ πρέπῃ νὰ πουλήσουμε τὸν Παρθενῶνα» γιὰ νὰ ξεχρεώσουμε τὰ Δάνεια ποὺ πῆραν οἱ ἑκάστοτε «νταλαβεριτζῆδες» Πολιτικοὶ Ταγοί μας!!!!
Γιὰ αὐτὸ πικραίνομαι… Γιατὶ ἐνῶ ἔζησα ὡς ἔφεδρος δύο περιόδους παρ’ ὀλίγον πολεμικῆς συγκρούσεως (μία τὸν Νοέμβριο τοῦ 1983 μὲ τὴν ἀνακήρυξη τοῦ ψευδοκράτους τοῦ Ντεκτὰς στὴν κατεχομένη Κύπρο, ὑπηρετώντας στὸ Πύθειο Ἕβρου καὶ μία ὡς ἐπιστρατευμένος στὴν κρίση τοῦ Σισμίκ, γνωστὴ ὡς κρίση Τοῦ Μαρτίου, κοντὰ στὸν Δορίσκο Ἕβρου), εἴδα ὅτι οἱ πολιτικοὶ ταγοί μας ἀπὸ τὰ τέλη τῆς προηγουμένης χιλιετίας, δὲν εἶναι πιὰ ἐθνικά-Ἕλληνες ἀλλὰ «κάτι ἄλλο», μὲ ὅ,τι πιὸ ἀρνητικὸ ἔχει αὐτὴ ἡ ἰδιότης γιὰ τὸν σύγχρονο Ἕλληνα!
Πῶς θά ἀντιδροῦσε ὁ Ἰωάννης Μεταξάς ἐάν ἡ κα Μέρκελ τοῦ ζητοῦσε νά πουλήσῃ τόν Παρθενῶνα, ἢ ἐάν ὁ Ἀκκιντζί τοῦ ζητοῦσε ἐκ περιτροπῆς Προεδρεία;
Πῶς θά ἀντιδροῦσε ὁ Δαβάκης, ὁ Κατσιμῆτρος, ὁ Ἰατρίδης τοῦ «Παπανικολῆ», ἐάν ζοῦσαν τέτοιες καταστάσεις;
Πῶς θὰ ἀντιδροῦσε ὁ «Ἀνώνυμος Ἕλλην Πολεμιστής» τῆς Ἀλβανίας, τοῦ Ῥοῦπελ καί τῆς Κρήτης, ὅταν καταλάβαινε ὅτι οἱ Τοῦρκοι κατέλαβαν Ἑλληνική Γῆ στά Ἴμια, ἔστω γιὰ λίγη ὥρα, ἔστω σὲ χῶρο ἐκτάσεως μιᾶς βραχονησίδος ἢ ἀπειλεῖ νὰ πατήσῃ καί τήν ὑπόλοιπο ἱερά Κυπριακή γῆ;
Ἀλλά τὶ ῥωτῶ….;
Ττότε, τὸ 1940, οἱ Ἕλληνες εἶχαν ψυχή..
Εἶχαν καρδιά… Εἶχαν τσαμπουκὰ καὶ ὑπερηφάνεια…
Θλίψις…
Δημητριάδης Κωνσταντῖνος
