Διάχυτη είναι η απογοήτευση των πολιτών, ως προς το κυβερνητικό και θεσμικό κατάντημα του σημερινού πολιτικού συστήματος της Μεταπολί...
Διάχυτη είναι η απογοήτευση των πολιτών, ως προς το κυβερνητικό και θεσμικό κατάντημα του σημερινού πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης.
Ειδικά στις παρούσες συνθήκες εθνικής, οικονομικής αλλά πάνω από όλα πολιτειακής και ηθικής χρεοκοπίας, όλοι οι Έλληνες πατριώτες τούτες τις ημέρες του Δεκεμβρίου, στρέφουν αναπόδραστα τα βλέμματά τους με νοσταλγία και αγάπη προς τον θεσμό της Βασιλείας με την αφορμή της συμπλήρωσης 42 χρόνων από την διενέργεια του στημένου και μεροληπτικού και εκδικητικού δημοψηφίσματος του Καραμανλισμού της 8ης Δεκεμβρίου του ‘74 που ορφάνεψε την πατρίδα μας από τον Βασιλέα της.
Τον Βασιλέα μας, σε βάρος του οποίου, – το επί σαράντα ένα ολόκληρα χρόνια κυρίαρχο και υπεύθυνο για το σημερινό κατάντημα πολιτικό και κομματικό σύστημα – εξαπέλυσε αήθη πολιτική επίθεση επί μακρόν και αφού αρχικά του αμφισβήτησε τις ιστορικές του περγαμηνές εθνικής και κοινωνικής προσφοράς, του αμφισβήτησε το ίδιο το δημοκρατικό του φρόνημα και εν συνεχεία τον συκοφάντησε τον λοιδόρησε, τον εξόρισε, του στέρησε τα πολιτικά του δικαιώματα, την περιουσία του, με στόχο την εξόντωσή του.
Την εξόντωσή του την προσωπική, την ηθική, την πολιτική, την εθνική του εξόντωση.
Εις μάτην όμως.
Ο θεσμός της Βασιλείας στέκει ορθός, ίσιος, αναλλοίωτος και αλώβητος μέσα τον ιστορικό χρόνο, για να θυμίζει στους παλαιότερους και να διδάσκει τους νεότερους πώς τα Έθνη πρέπει να πολεμούν για να στέκουν όρθια.
Ολόκληρο το μεταπολιτευτικό κατάντημα με αποκορύφωμα ασφαλώς την παρούσα καθολική εθνική, πολιτική, πολιτειακή και ηθική χρεοκοπία επιρρωνύει τους χείριστους φόβους μας.
Όλες οι καταγεγραμμένες εξελίξεις, οι οποίες έφθασαν στο σημείο ειδικότερα από το 2009 με την είσοδό μας στην τελευταία περίοδο της κρίσης και της εθνικής μας τραγωδίας, και μέχρι σήμερα, φθίνοντος του 15, με την διεξαγωγή αθροιστικά πέντε εκλογικών αναμετρήσεων και επτά κυβερνητικών σχημάτων, δεν πρέπει να μας αιφνιδιάζουν.
Και δεν πρέπει να μας αιφνιδιάζουν, διότι μετά την απομάκρυνση του Βασιλέως, η χώρα θεσμικά ξεθεμελιώθηκε, κομματικά και πολιτικά εξαχρειώθηκε, διεθνώς και εσωτερικώς οικονομικά χρεοκόπησε και το χείριστο όλων, ηθικά καταρρακώθηκε Συνολικά λοιπόν, μετά την κατάργηση της Βασιλείας στην πατρίδας μας επήλθαν βαρύτατες θεσμικές αναπηρίες αλλά και πολιτικές οικονομικές και κομματικές συνέπειες, επιπλέον δε και μερικότερες συνέπειες στο κομματικό μεταπολιτευτικό σύστημα, συνέπειες ολέθριες τις οποίες βιώνουμε σήμερα με τον πλέον επώδυνο τρόπο.
Η κυβερνητική ανυπαρξία των τελευταίων χρόνων έρχεται να μας υπομνήσει τις ανεπάρκειες του υφιστάμενου πολιτικού και κομματικού συστήματος, αλλά και τα μείζονα – στρατηγικού χαρακτήρα ολέθρια αρχικά πολιτικά σφάλματα του Κ. Καραμανλή του πρεσβυτέρου, εξαιτίας των οποίων και η ίδια πάλι ποτέ συντηρητική παράταξη έχει περιέλθει σε δεινή θέση.
Ας θυμηθούμε όμως όλες τις πράξεις, τις παραλείψεις αλλά και την εν γένει πολιτεία τους. Κατ’ αρχήν λοιπόν, ας μην ξεχνούμε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το βράδυ της 24ης Ιουλίου το Παρίσι στην τελευταία τηλεφωνική του συνδιάλεξη, πριν την επιστροφή του στην Ελλάδα, τόνισε:
«Μεγαλειότατε πηγαίνω στην Ελλάδα.
Θα σας ετοιμάσω την σχετικήνυποδοχήν και θα σας περιμένω.
Καλή αντάμωση στην Πατρίδα».
Δεν ξαναβγήκε ποτέ στο τηλέφωνο, διότι είχε από την πρώτη στιγμή το σχέδιό του.
Να επιστρέψει και να γελάσει τον Βασιλέα.
Να τον κοροϊδέψει.
Από την στιγμή εκείνη, άρχισε το κρύψιμο.
Αρνήθηκε να εγγυηθεί την ασφαλή επάνοδο του Κωνσταντίνου και επανάφερε – ως γνωστόν- την ισχύ του Συντάγματος του ‘52, εξαιρουμένων των άρθρων, των αφορώντων τις αρμοδιότητες του Ανωτάτου Άρχοντος, με την συνδρομή ασφαλώς και του στρατηγού Γκιζίκη και εν συνεχεία σιώπησε.
Τηρούσε την σιγή του ενόχου.
Μέχρι την στιγμή που μίλησε για δημοψήφισμα, διαπράττοντας την μέγιστη ατιμία, προδίδοντας τους ευεργέτες του.
Αμέσως μετά, προχώρησε στην διενέργεια του στημένου δημοψηφίσματος της 8ης Δεκεμβρίου 74. Ακόμη όμως και με αυτόν τον τρόπο, όλοι γνωρίζουμε τι όφειλε να πράξη ο τότε αρχηγός της Ν.Δ.
Είναι αυτονόητο.
Όφειλε να αφήσει τουλάχιστον τους βουλευτές του να εκφράσουν δημόσια τις απόψεις τους επί όσων έκαστος θεωρούσε ορθά.
Αλλά αυτό γνώριζε τι θα εσήμαινε και πραξικοπηματικά τους το απαγόρευσε.
Ταυτόχρονα δε, απαγόρευσε παράνομα και αντισυνταγματικά την διεξαγωγή του εκλογικού αγώνα από τον ίδιο τον Βασιλέα εντός της χώρας μας, όπως ήταν δημοκρατικά και συνταγματικά αυτονόητο.
Ο αγώνας υπήρξε άνισος
Υπέρ του θεσμού της Βασιλείας δεν τάχθηκε κανείς κομματικός οργανισμός.
Ο τότε αρχηγός της Ν.Δ., αναφανδόν και πνέοντας μένεα προκειμένου να ικανοποιήσει την εγωπάθειά του, κατά.
Η επίσημη Ν.Δ. ουδέτερη.
Αντιθέτως, η Άκρα Αριστερά, τα κομμουνιστικά κόμματα και ο Παπανδρεϊσμός αναφανδόν εναντίον.
Όλοι εχθροί ή ουδέτεροι.
Συμπολεμιστές ή σύμμαχοι κανείς.
Εκείνος μόνος του, αποκλεισμένος στη εξορία, να αίρει τον σταυρό του μαρτυρίου του.
Μόνος, απελπιστικά μόνος.
Το αποτέλεσμα ασφαλώς προδιαγεγραμμένο.
Το Πρώτο και Βασικό επεισόδιο της ανατροπής των συνειδήσεων εκτυλίχθηκε όλως παραδόξως σε μία χρονική περίοδο, όπου στην εξουσία βρισκόταν το συντηρητικό κόμμα.
Η ανατροπή κατέστη δυνατή επειδή η υποτιθέμενη Δεξιά Παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μεταλλασσόταν γοργά και εξαρθρώνονταν συστηματικά η νομιμοφροσύνη, η πίστη και οι βεβαιότητες και να σβήνονται όλα τα σημεία αναφοράς, ώστε να ξηλωθεί από την παράταξη που στήριξε τον τότε επανακάμψαντα πρωθυπουργό, κάθε σύνδεσμος με το παρελθόν.
Η επιχείρηση αποκαθήλωσης του θεσμού της Βασιλείας πραγματοποιήθηκε χέρι – χέρι με την μαρξιστική Αριστερά.
Δουλοπρεπείς, οι τότε αστοί πολιτικοί πειθάρχησαν στις εντολές του εφήμερου κομματικού κυρίου τους και ανταμείφθηκαν αδρά, για την ευκαμψία τους και την ταχύτητα μεταστροφής τους.
Με τον τρόπο αυτό, το πρώτο έγκλημα κατά της Πατρίδας αλλά και της παράταξης ολοκληρώθηκε.
Ο πρώτος αληθινός αυθεντικός, συνταγματικός πυλώνας ομαλότητας, σταθερότητας, συνέπειας, στιβαρότητας, ξεθεμελιώθηκε.
Ο πυλώνας εκείνος, ο οποίος υπήρξε αληθινός κυματοθραύστης του φανατισμού, της μαρξιστικής απειλής, της εκάστοτε εφήμερης πρωθυπουργικής μονομέρειας, του εφήμερου μονολιθικού – κομματικού άθλιου και προσωρινού κομματικού κράτους, έπαυσε να υπάρχει.
Η Ελλάδα έζησε και προχώρησε και μετά την εκδίωξη του μεγάλου και εθνικού συμβόλου της Εθνικής Συνέπειας και Δυνάμεως, της Βασιλείας.
Έζησε όμως, από το ‘74 μέχρι τώρα, βιώνοντας την Παπανδρεϊκή και Καραμανλική λαίλαπα που σάρωσε τα πάντα.
Μην λησμονούμε, ότι με το πέρασμα του χρόνου ήρθε και η σειρά του Κ. Καραμανλή.
Και φθάσαμε αισίως στις 9 Μαρτίου 1985, οπότε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποφάσισε και εκτέλεσε ηθικά και πολιτικά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Και φθάσαμε αισίως στις 9 Μαρτίου 1985, οπότε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποφάσισε και εκτέλεσε ηθικά και πολιτικά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Με την πρόταση Χρ. Σαρτζετάκη, την συνοδευόμενη από την αποψίλωση των εξουσιών της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ουσιαστικά εκτέλεσε το πολιτειακό δημιούργημα της Ν.Δ. και του ιδρυτή της, το οποίο υπήρξε το ελάχιστο υποκατάστατο της εκδίωξης του Βασιλέως έναντι της Αριστεράς, ένα απλό φύλλο συκής στην συνείδηση των μελών της Παράταξης.
Η Προεδρευόμενη Δημοκρατία παύει να υφίσταται πλέον και εγκαθίσταται το απόλυτο Παπανδρεϊκό, πράσινο, μονοκομματικό κράτος, το οποίο ασφαλώς «βολεύει» και τους σημερινούς διαδόχους του.
Η πρόταση περί Σαρτζετάκη εκτέλεσε όμως και ηθικά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή θέτοντάς τον στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, στην πολιτική ανυπαρξία.
Όταν έσβησαν οι λαμπάδες του Καραμανλισμού
Την 9ηΜαρτίου του 1985, οι δήθεν «δεξιοί» της Ν.Δ. παγώνουν. Χάνουν ξαφνικά τον προστάτη τους. Πικροχολούν έναντι του ΠΑΣΟΚ.
Μόνο που μένουν εκεί. Χωρίς πολλά – πολλά. Απαθείς…
Φοβούνται για την τύχη του πορτοφολιού τους, το οποίο οι περισσότεροι το έχουν συνδέσει με την τύχη της Ελλάδας και Σιωπούν….
Και οι λαμπάδες του ‘74 για τον Καραμανλή….. και η προσήλωση… και η λατρεία…
Πνίγηκαν όλα στην σιωπή της αδιαφορίας και της συγκατάβασης…
Πολλοί από τους οπαδούς της ταλαίπωρης Παράταξης διαφάνηκε ότι είναι μόνο ανήσυχοι για τα χρυσά ρολόγια τους, τα εξοχικά τους τις ακριβές κούρσες τους, τα εξοχικά σαλέ…
Τότε διαφάνηκε για πρώτη φορά η πολιτικοϊδεολογική αλλοίωση και η αποχαύνωση του νεοπλουτίστικου μιθριδατισμού…Αυτή ήταν η πρώτη συνέπεια επιμέρους αλλοίωσης του κομματικού συστήματος και ειδικότερα η διαστροφή και μεταστροφή της ταλαίπωρης Νου Δούλας, από υποτιθέμενο συντηρητικό και εθνικό κόμμα, σε ένα κόμμα μεσαίου και εξαγοραζόμενου κοσμοπολιτισμού.
Εύλογα αναρωτιόμαστε λοιπόν, ως πολίτες, αναζητώντας πλέον εναγώνια τις θεσμικές συνέπειες της κατάργησης της Βασιλείας, τι συνεισέφερε πλέον η Προεδρία της Δημοκρατίας και γενικότερα στα πλαίσια της λεγόμενης Αβασιλεύτου «Δημοκρατίας» η Προεδρευόμενη δημοκρατία στον τόπο.
Η απάντηση συνίσταται στο ότι το πολίτευμα δεν απέδωσε ούτε στο ελάχιστο.
Όλοι οι κατά καιρούς διατελέσαντες Π.τ.Δ. υπήρξαν προϊόντα της πιο αισχρής κομματικής συναλλαγής, όπως ακριβώς και οι διατελέσαντες της πρώτης Αβασιλεύτου της χρονικής περιόδου 1924- 1935, υπήρξαν τελικά όχι Ανώτατοι Άρχοντες με την αληθή έννοια του όρου, αλλά υπήρξαν ταπεινοί θεράποντες των κομματικών αφεντάδωντους, φερέφωνα των κομματικών φορέων, χωρίς φωνή, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς αυτόνομη πορεία και δράση χωρίς δική τους πρωτοβουλία και αυτενέργεια, όχι πρωταγωνιστές αλλά θλιβεροί ουραγοί των εξελίξεων. Ακόμη και η ίδια η περιορισμένη χρονική διάρκεια της Προεδρικής Θητείας περιορίζει χρονικά την ανάληψη μεγάλων και μακρόπνοων εθνικών πρωτοβουλιών. Πέραν τούτων όμως, υπήρξαν και θεσμικά διακοσμητικά στοιχεία και θλιβερά ντεκόρ μιας εθνικής και οικονομικής τραγωδίας, διότι πέραν όλων των άλλων στερούνται πλέον και των στοιχειωδέστερων αρμοδιοτήτων.
Ακόμη και εκείνες οι ελάχιστες αρχικές αρμοδιότητες του Αρχικού Συντάγματος του ‘75, οι οποίες προβλέπονταν για την Προεδρία της Δημοκρατίας από το 1974 – προκειμένου να αποτελεί ένα στοιχειώδες, ουσιαστικό, συνταγματικό αντίβαρο, στην Πρωθυπουργική μονοκρατορία – για μεν το διάστημα, μέχρι το 1985 ουδέποτε ασκήθηκαν, για δε το χρονικό διάστημα από το 1986 και εντεύθεν, κατόπιν δηλ. της Παπανδρεϊκής συνταγματικής αναθεώρησης, δεν αξίζει να γίνεται μνεία, διότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποψιλώθηκε όλων των αρμοδιοτήτων του και κατήντησε μία μαριονέτα παρελάσεων στα χέρια του οιουδήποτε εφήμερου πρωθυπουργού – δικτάτορα.
Ποιος μπορεί πλέον να απομακρύνει ένα επιβλαβή για τα εθνικά συμφέροντα Πρωθυπουργό, ο οποίος συγκυριακά κατέκτησε μία κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ουδείς.
Για αυτό λοιπόν τον λόγο, το χωρίς τελειωμό κατάντημα συνεχίζεται.
Ειδικότερα στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία, εάν στην θέση του σημερινού Π.τ.Δ. ευρίσκετο ο Βασιλέας ο χωρίς κομματικές εξαρτήσεις και δουλείες, ο οποίος δεν θα μετείχε ως εμπλεκόμενος, αλλά θα ίστατο της κομματικής διαπάλης, η ζώσα πραγματικότητα θα ήταν πολύ διαφορετική. Λ.χ. στην θέση των οπερετικών «Συμβουλίων Πολιτικών Αρχηγών» όπου η μόνη τους χρησιμότητα είναι να υπογράφουν γονυπετείς τις ιταμές τελεσιγραφικές αξιώσεις των Γερμανών δυναστών μας, θα είχαν διεξαχθεί σωστά προετοιμασμένα Συμβούλια του Στέμματος, τα οποία θα είχαν χαράξει εθνική και αποτελεσματική στρατηγική έναντι των Γερμανών και των λοιπών αντιπάλων της Πατρίδος.
Ωσαύτως, εκ μέρους του Βασιλέως, Ανωτάτου Άρχοντος και παράγοντος διεθνούς ακτινοβολίας, θα είχαν αναληφθεί διεθνείς πρωτοβουλίες μεγάλης εμβελείας με στόχο την ελάφρυνση της χώρας και ασφαλέστατα τα επαίσχυντα Διατάγματα με τα οποία εκχωρήθηκαν κατά συρροή η Εθνική μας κυριαρχία στους ξένους δυνάστες όχι απλά θα είχαν αναπεμφθεί στην «Κυβερνώσα Βουλή….», ως εθνικά και θεσμικά απαράδεκτα και ανυπόγραφα, ανεπίδεκτα περαιτέρω επεξεργασίας, αλλά θα είχαν πεταχθεί κυριολεκτικά στον κάλαθο των αχρήστων.
Παράλληλα, η απομάκρυνση του Βασιλέως επέφερε αυτόματα μία υπερενίσχυση του Κομματικού συστήματος, ήτοι του συστήματος διακυβέρνησης της κυβερνώσας Βουλής, η οποία αυξάνοντας την θεσμική και πολιτική της ισχύ ακριβώς διότι δεν είχε πλέον κανένα θεσμικό και πολιτειακό αντίβαρο, ουσιαστικά ενίσχυσε τα υπάρχοντα εντός αυτής κομματικά σχήματα.
Τα κόμματα αυτά, ενέτειναν τις επιθέσεις τους στον κρατικό κορβανά πολλαπλασιάζοντας και τα παλαιότερα φαινόμενα χρηματισμού, προμηθειών και γενικότερα διασπάθισης του δημοσίου χρήματος και συνέτειναν καθοριστικά και στην οικονομική κρατική χρεοκοπία που βιώνουμε.
Ας μην λησμονούμε, ότι η Ελλάδα έχει καταστεί το τελευταίο προπύργιο του σοσιαλκρατισμού στην Ευρώπη.
Είναι η μόνη χώρα που ακολουθεί αντίθετη πορεία από αυτήν που ακολουθείται όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στα περισσότερα κράτη του κόσμου.
Την πολιτική αυτή του κρατισμού συνέχισε δυστυχώς και η υποτίθεται φιλελεύθερη (οικονομικά) Νέα Δημοκρατία.
Αυτό και πλήρωσε πλέον των άλλων σφαλμάτων της.
Τον Κρατισμό της.
Η Νου Δούλα τιμωρήθηκε για τη γραφειοκρατία και το ανίκανο κράτος της επίπλαστης Επανίδρυσης, η οποία προσομοιάζει πλέον με φάρσα.
Αλλά και οι πρόσφατες υποθέσεις οικονομικών σκανδάλων και εξαχρείωσης κρατικών αξιωματούχων και λειτουργών είναι προϊόντα του κρατισμού. Λαδώματα προς δημόσιους λειτουργούς και πολιτικούς, έναντι αναθέσεως κρατικών προμηθειών βλ. Siemens.
Αλλά και ομόλογα, Βατοπέδιο, Ακτοπλοΐα,.
Παντού το Κράτος είναι αναμεμειγμένο.
Τα ομόλογα ήταν του Δημοσίου και πωλήθηκαν σε ελεγχόμενα ασφαλιστικά ταμεία.
Στο Βατοπέδιο έγιναν ανταλλαγές με δημόσια ακίνητα.
Στην ακτοπλοΐα το επίμαχο ζήτημα ήταν οι άδειες σκοπιμότητας που παρέχει το κράτος.
Όλα τα ανωτέρω πλήρωσε και στις εκλογές η πάλαι ποτέ «Δεξιά Παράταξη».
Πλήρωσε την συνθηκολόγηση .
Η ιδεολογική υποτέλεια της ΝΔ
Αναλύουμε αγαπητοί αναγνώστες του «Ε.Κ.», το σημαντικότερο ίσως πεδίο.
Το ιδεολογικό πεδίο, στο οποίο η Ν.Δ. από την μεταπολίτευση και εντεύθεν, ήτοι επί μία ολόκληρη γενεά, και αμέσως μετά την απομάκρυνση του Βασιλέως ο οποίος υπήρξε το κορυφαίο σημείο αναφοράς ολόκληρης της Συντηρητικής Παράταξης, έναντι του εκτραχηλισμού και της αποθρασύνσεως της Άκρας Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, κ.λ.π.) έχει καταληφθεί από προϊούσα παράλυση, η οποία εμφανίζεται ως πολιτική κατευνασμού, ως πολιτική ενός μυθικού μεσαίου χώρου προς ένα πολιτικό αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ και των μαρξιστικών άθεων συνοδοιπόρων του, οι οποίοι καθίστανται συνεχώς εξαγριούμενοι (βλ. περίπτωση Φίλη κ. λ. π.).Η Ν.Δ. ακολουθεί από ετών, από την πρώτη στιγμή της ανόδου της, στην εξουσία, πολιτική ιδεολογικής υποτέλειας έναντι της αριστεράς με αποτέλεσμα να δημιουργεί την εντύπωση αδυναμίας αντιμετώπισης των απαιτήσεων της εποχής.
Αξίζει να υπογραμμισθεί, ότι με την παρέλευση των ετών και με δεδομένη την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς σε όλον τον κύκλο της Μεταπολίτευσης, τόσο οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. όσο και τα στελέχη της ένιωσαν ντροπή για αυτό που ήταν και πίστευαν, ακόμη και για αυτό που συμβόλιζαν.
Όλες λοιπόν οι κομματικές ηγεσίες της Ν.Δ. με – εξαίρεση του Ευάγγελου Αβέρωφ – θέλησαν συλλογικά να αντιμετωπίσουν το ενοχικό αυτό σύνδρομο που τους δημιούργησε η αριστερή «ιντελιγκέντσια», απαξιώνοντας τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αλλοιώνοντας και αλλοτριώνοντας τα ίδια τους τα πιστεύω,επέτρεψαν σε πολιτικούς θεωρητικούς, δημοσιογράφους, πράκτορες ιδεών και συμφερόντων- ακόμη και από την δική τους παράταξη – να τους καταργήσουν την ελληνική γλώσσα, να παραχαράξουν στα διεθνή λόμπι της παγκοσμιοποίησης, σε συνεργασία με την Τουρκία, την Ιστορία, να χλευασθεί η εθνική επανάσταση της ανεξαρτησίας, να διασυρθεί η έννοια του νοικοκυραίου, να καταρρεύσει ο κώδικας αξιών και τιμής που γινόταν σεβαστός από γενιά σε γενιά.
Η περηφάνια του να έχεις γεννηθεί Έλληνας και να αυτοχαρακτηρίζεται πατριώτης.
Ακόμη και τα κάδρα από τους τοίχους ή οι φωτογραφίες από τα τραπεζάκια στα σαλόνια, με τους προγόνους που πολέμησαν ή υπηρέτησαν στον Ελληνικό Στρατό, για λογαριασμό της Πατρίδας, μαζεύτηκαν και κρύφθηκαν στα συρτάρια.
Διάφοροι αλαζονικοί σχολιαστές, μας πιπιλίζουν τον εγκέφαλο επί δεκαετίες, ότι για να υπάρξει πραγματικά δημοκρατική σύγχρονη και ευρωπαϊκή Ελλάδα, θα πρέπει να απαρνηθούμε την Ελλάδα, τον εαυτό μας, τον αυτοπροσδιορισμό μας, και να δεχθούμε το χωνευτήρι πολιτισμών, ηθών, και αντιλήψεων που μας προτείνουν, να περιφρονήσουμε καθετί που συνδέεται με την παράδοση, τα έθιμα, τις ιδιαιτερότητες του Λαού μας και του Έθνους μας.
Ας εξετάσουμε όμως και την Ν.Δ. του περιβόητου Καραμανλισμού και Νεοκαραμανλισμού και τις πράξεις της.
Αν δεν πλειοδοτεί, σε κάθε περίπτωση συμφωνεί. Αρνείται καθετί εθνικό – όπως είναι η ιδέα της Βασιλείας με την ιστορική και εθνική προσφορά της, – και αναπτύσσει επί δεκαετίες θεωρήματα περί φεντεραλισμού, παγκοσμιοποίησης, ενσωμάτωσης. Χωρίς κανόνες, χωρίς όρια, χωρίς προδιαγραφές, χωρίς προϋποθέσεις.
Μόνοι εμείς, μέσα στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια ή την Μεσόγειο.
Μόνοι εμείς, μέσα στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια ή την Μεσόγειο.
Λες και είμαστε συνονθύλευμα φυλών και όχι Έθνος.
Η Ν.Δ. αρνούμενη τον ρόλο της ως Δεξιάς του πολιτικού συστήματος, ταλαντευόμενη διαρκώς μέσα στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και τον κενό μεσαιοχωρητισμό λησμόνησε τον βασικό πυρήνα των ψηφοφόρων της και τις προτεραιότητές του.
H επαναφορά του θεσμού της Βασιλείας
Αμέσως μετά την απομάκρυνση του Βασιλικού Θεσμού από την χώρα μας, ορισμένοι λίγοι Ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας αντιλαμβανόμενοι το σημαντικό θεσμικό κοινωνικό και πολιτειακό κενό αποποπειράθηκαν να εισχωρήσουν στον κενό χώρο που είχε αφήσει η κατάργηση της Βασιλείας.
Ο λαός ανταποκρίθηκε με ευγνωμοσύνη στην τάση αυτή, σημάδι αδιάψευστο ότι η συλλογική ψυχή αισθανόταν ένα ουσιαστικό έλλειμμα. Λαός συναισθηματικός, λαός για τον οποίον η πολιτική είναι ζήτημα πρωτίστως ανθρώπινων σχέσεων οι Έλληνες, μολονότι ζητούν να εξυπηρετηθούν από τους πολιτικούς τους, σε λυτρωτική σχέση ήλθαν μόνο με θεσμούς που περικλείουν μύθο και έντονο το υπέρλογο και μυστικιστικό στοιχείο, δηλ. την Εκκλησία και το Στέμμα.
Όλοι οι Βασιλείς είχαν και έχουν την αντίληψη του πώς πρέπει να κυβερνούν έχουν συνείδηση μέσα τους, την έννοια του υπηρετείν την κοινωνία και πρωτίστως τα κατώτερα αυτής στρώματα. Επομένως το πεδίο δράσης για ένα κοινωνικά ευαίσθητο ηγέτη ήταν και είναι απέραντο καθόσον η κοινωνία μας στερείται.
Όλοι οι Βασιλείς είχαν και έχουν την αντίληψη του πώς πρέπει να κυβερνούν έχουν συνείδηση μέσα τους, την έννοια του υπηρετείν την κοινωνία και πρωτίστως τα κατώτερα αυτής στρώματα. Επομένως το πεδίο δράσης για ένα κοινωνικά ευαίσθητο ηγέτη ήταν και είναι απέραντο καθόσον η κοινωνία μας στερείται.
Με αυτά τα δεδομένα, ο ρόλος του Βασιλέως είναι ο ρόλος του παρακινητή, του εμπνευστή, του συντονιστή του χορηγού, του προστάτη και του Ανώτατου Ηγέτη του Λαού και του Έθνους.
Πνεύμα αυτοθυσίας του Βασιλέως, γενναιόδωρη στράτευση που να εμπνέει και να λειτουργεί ως παράδειγμα προς μίμηση, πλήρης αφοσίωση, χωρίς συμβιβασμούς στην εθνική υπόθεση, απόρριψη κάθε συγκυριακού κομματικού φανατισμού διαρκής έμπρακτη συμπόνια και μέριμνα προς τους κοινωνικά αδύνατους, αποτελούν τις κύριες πτυχές της παραδειγματικής για την κοινωνία αποστολής της Βασιλείας.
Αυτή η πολιτική, πολιτειακή και κοινωνική στάση που θα χαρακτηρίζεται πατρική και πατερναλιστική προϋποθέτει και συνεπάγεται την ύπαρξη ανάμεσα στον Βασιλέα και τον Λαό του, μίας κάθετης σχέσης, η οποία είναι αμφίπλευρη και ενέχει μία συναισθηματική διαλεκτική, μία ανταλλαγή αγάπης, με άλλα λόγια ένα είδος κοινωνίας εθνικής και παραδοσιακής, που αποτελεί την μόνη αληθινή βάση για τον βασιλικό θεσμό αλλά και σπουδαίο συνεκτικό υλικό για την εθνική μας συνοχή.
Η αξία λοιπόν της Βασιλείας έγκειται ακριβώς εις το ότι ενώ ουδέ κατ’ ελάχιστον θίγει την δημοκρατική βάσιν του πολιτεύματος, η οποία έγκειται εις την Λαϊκή Κυριαρχία, επιτρέπει ταυτόχρονα την λειτουργία της δημοκρατίας και αποκλείει την εκτροπή.
Η Βασιλεία δεν ανέχεται ούτε δεξιές ούτε αριστερές εκτροπές, ως προς το αστικό μας πολίτευμα.
Η Βασιλεία δογματίζει και πιστεύει στον « ίσιο δρόμο». Εν πάση δε περιπτώσει, η ζοφερή σημερινή πολιτική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα της πατρίδος μας, πιστοποιεί ότι η Βασιλεία δεν πρέπει απλώς να έλθει και η αβασίλευτος δημοκρατία να πέσει, αλλά θα έλθει ως αδήριτος ιστορική ανάγκη.
Η Βασιλεία θα έλθει διότι είναι ιστορική ανάγκη να ανατραπεί το αποσεσηπός καθεστώς της αβασιλεύτου μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, το δημιουργηθέν με το ψεύδος, με την εξαγορά των συνειδήσεων, με την κοινωνική και οικονομική εξαχρείωση.
Η Βασιλεία θα έλθει διότι ακριβώς σήμερα ο λαός μας όσο ποτέ άλλοτε στρέφεται και πάλι προς τα ιδανικά της Πατρίδος, της Θρησκείας της οικογένειας και η Βασιλεία είναι η φυσική σκέπη όλων αυτών των ιδανικών και εννοιών.
Η Βασιλεία θα έλθει διότι οι πολίτες απέκαμαν στην θέαν του κομματισμού, του αριβισμού, του τυχοδιωκτισμού, των σκανδάλων, της ατομικής εξαχρείωσης και της θεσμικής αποσάθρωσης, πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία έθρεψε η λεγόμενη αβασίλευτος δημοκρατία.
Η Βασιλεία θα έλθει διότι η μοίρα της Ελλάδος το απαιτεί.
Όσο η κοινωνική, η οικονομική. η θεσμική και ενδεχομένως και εθνική κρίση σοβεί, τόσο η Βασιλεία και η ανάγκη αυτής εμφανίζεται ως η μόνη καταφυγή.
Η Βασιλεία λοιπόν θα έλθει και ευτυχώς, διότι άλλως θα προέκυπτε και θα διαιωνιζόταν επ’ άπειρον η ξενοκίνητη μνημονιακή λαίλαπα, η μετατροπή της Μητέρας Πατρίδας σε άθλιο νεοαποικιακό προτεκτοράτο των διεθνών δανειστών, σε μόνιμη αποθήκη αφροασιατών μεταναστών, αλλά περαιτέρω θα αποτραπή και η ενδεχόμενη ερυθρά τρομοκρατία των Συριζαίων, της ΛΑΕ, του ΚΚΕ και των υπολοίπων άθεων, αντίχριστων μαρξιστών συνοδοιπόρων τους η εκτροπή, η αναρχία και θα κινδύνευε και η ίδια η ακεραιότητα της Πατρίδος μας.
Η Βασιλεία λοιπόν θα έλθει και ευτυχώς, διότι άλλως θα προέκυπτε και θα διαιωνιζόταν επ’ άπειρον η ξενοκίνητη μνημονιακή λαίλαπα, η μετατροπή της Μητέρας Πατρίδας σε άθλιο νεοαποικιακό προτεκτοράτο των διεθνών δανειστών, σε μόνιμη αποθήκη αφροασιατών μεταναστών, αλλά περαιτέρω θα αποτραπή και η ενδεχόμενη ερυθρά τρομοκρατία των Συριζαίων, της ΛΑΕ, του ΚΚΕ και των υπολοίπων άθεων, αντίχριστων μαρξιστών συνοδοιπόρων τους η εκτροπή, η αναρχία και θα κινδύνευε και η ίδια η ακεραιότητα της Πατρίδος μας.
Τώρα πλέον όλοι oi Έλληνες γνωρίζουν και τείνουν ευήκοα ώτα προς Εκείνον, προσβλέπουν σε Εκείνον, στον παρακινητή της Εθνικής Αντίστασης ενάντια στην ξενοκίνητη μνημονιακή λαίλαπα, στον εμπνευστή και συντονιστή των νέων Εθνικών Αγώνων στον χορηγό των κοινωνικά μειονεκτούντων, στον μοναδικό προστάτη των Λαϊκών και Εθνικών συμφερόντων, προσβλέπουν με αγωνία στον Άνακτα, στον Ανώτατο Ηγέτη του Λαού και του Έθνους, γιατί όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν καλώς ότι κάλλιο ένας Βασιλέας Λέοντας, παρά 300 Αρουραίοι.
Για όλους αυτούς τους εθνικούς λόγους, η επαναφορά της Βασιλείας είναι ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ και όλοι οι πατριώτες αναφωνούμε, Ζήτω το Έθνος,Ζήτω ο Βασιλεύς.
Σαν επίλογος ήσαν αρχή διαλόγου;
Καθίσταται λοιπόν αδήριτος ιστορική ανάγκη για την επιβίωση του Λαού και του Έθνους, η σύγκληση Συντακτικής Εθνοσυνελεύσεως για την αναθεώρηση του σημερινού πάσχοντος και ατελέσφορου Συντάγματος και η Θέσπιση ενός Νέου Συνταγματικού Χάρτη.
Ενός Νέου Συνταγματικού Χάρτη με νέες Θεμελιώδεις Διατάξεις, όπου του Κράτους θα προΐσταται ένα κληρονομικός άρχων, είτε υπό την έννοια του Β. είτε υπό την ιδιότητος του Πρίγκιπος, ο οποίος δεν θα μετέχει αλλά θα ίστατο της κομματικής διαπάλης και εξαχρείωσης, ο οποίος δεν θα διαιρεί αλλά θα ενώνει, ένας αληθής Ανώτατος Άρχων, ο οποίος θα συνιστά το συνεκτικό στοιχείο της Κοινωνίας και της Πατρίδος και θα της προσδίδει την αίσθηση της ιστορικής συνέχειας, σταθερά πιστός στις παραδόσεις του Λαού και του Έθνους.
