Η γη της Καππαδοκίας καλύπτοντας μεγάλο μέρος της Μικράς Ασίας υπήρξε από την αρχαιότητα λίκνο λαών και πολιτισμών. Μήτρα για τον ε...
Η γη της Καππαδοκίας καλύπτοντας μεγάλο μέρος της Μικράς Ασίας υπήρξε από την αρχαιότητα λίκνο λαών και πολιτισμών.
Μήτρα για τον ελληνισμό, υποδέχεται τον
χριστιανισμό, ήδη από τον 1ο αιώνα μετά Χριστόν.
Είναι πατρίδα αγίων και μεγάλων πατέρων και διδασκάλων, σταυροδρόμι και προπύργιο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, απέναντι στους ανατολικούς επιδρομείς.
Καραμανλήδες ονομάζονταν από τον 13ο μέχρι τον 20ο αιώνα, οι ορθόδοξοι χριστιανοί που ζούσαν στην κεντρική και νότια Μικρά Ασία, στην αρχαία Κιλικία (Τραχεία και Πεδιάς) με πρωτεύουσα την Ταρσό (Άδανα) και την Καππαδοκία με πρωτεύουσα την Ευσέβεια (Καισάρεια).
Οι δύο περιοχές χωρίζονταν από τα βουνά της οροσειράς της Ταυρίδας (3.756 μ.) και επικοινωνούσαν από τις Κιλίκιες Πύλες.
Την περίοδο της τουρκοκρατίας, πολλοί ξενιτεύονται στα αστικά κέντρα, όπου προκόβουν στο εμπόριο και στα γράμματα, όπως μαρτυρούν οι εκδόσεις που και ο τύπος του 19ου αιώνα, ετοιμάζοντας τη νέα ελληνική αναγέννηση, μέσα από σχολεία, εκκλησίες και δραστήριους συλλόγους.
Οι Καππαδόκες, βαθιά θρησκευόμενοι υπερασπίστηκαν τον πολιτισμό και τον ακριτικό ελληνισμό τους. Πολλά από τα θρησκευτικά και πολιτισμικά στοιχεία διατηρήθηκαν στους χορούς και στις φορεσιές τους. Χοροί με κεριά, σπαθιά, μαντήλια, κουτάλια, της πομπής του Αγίου Βασιλείου, κ.α.
Τα τραγούδια και οι χοροί τους αναφέρονται στα ακριτικά κάστρα, στο Διγενή, στον Πορφύρη, στον Ανδρόνικο, με την Καραμανλήδεια διάλεκτο, μια μικτή ανατολίτικη γλώσσα, με στοιχεία τουρκικής, ελληνικής, περσικής (φαρσί) και συριακής προέλευσης.
Οι Καππαδόκες στο δίλημα αλλαγής γλώσσας ή θρησκείας αποφάσισαν να αλλάξουν γλώσσα και διατήρησαν σε πείσμα της Ιστορίας – στα «Καραμανλίδικα» ή Καραμανλήδικα, τους ελληνικούς χαρακτήρες στη γραφή και την ελληνικότητά τους, όπως και οι Κόπτες στην Αίγυπτο.
Η ακμή του καππαδοκικού Ελληνισμού διακόπηκε βίαια με τη συνθήκη της Λωζάνης και την ανταλλαγή πληθυσμών του 1924.
Οι πρόσφυγες μετέφεραν στα μέρη όπου εγκαταστάθηκαν, μνήμες από τις αλησμόνητες πατρίδες, τέχνες, έθιμα και τελετουργίες, μουσικές και χορούς, γεύσεις και παραδόσεις, που αποτελούν πολύτιμα σημεία αναφοράς και ταυτότητας.
Βασισμένο στο αρχείο της ΕΤ.
