«Το σπάσιμο της στάμνας» πραγματοποιείται με την πρώτη Ανάσταση, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, τότε που ο ιερέας λέει το «Χρι...
«Το σπάσιμο της στάμνας» πραγματοποιείται με την πρώτη Ανάσταση, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, τότε που ο ιερέας λέει το «Χριστός Ανέστη» και οι χριστιανοί σπάνε πήλινα αγγεία ή κάνουν με ότι μπορούν θόρυβο για να διώξουν το κακό.
Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου η Κέρκυρα ξυπνά πάντα με ένα «μεγάλο σεισμό».
Συγκεκριμένα, στις 6:00 το πρωί, στον Ιερό Ναό της Παναγίας των Ξένων, αναβιώνει το έθιμο του τεχνητού σεισμού που προκαλείται με θόρυβο, κούνημα όλων των εικόνων και των καντηλιών.
Στις 9:00 το πρωί πραγματοποιείται η περιφορά του Επιταφίου της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνος.
Το έθιμο αυτό διατηρείται από το 1574 όταν οι Βενετοί, για λόγους ασφαλείας, απαγόρευσαν στους Ορθοδόξους την περιφορά των Επιταφίων τη Μεγάλη Παρασκευή και επέτρεψαν μόνο τη λιτανεία του Αγίου το Μεγάλο Σάββατο.
Αξίζει να σημειωθεί πως είναι η αρχαιότερη και η πιο επιβλητική από τις λιτανείες του Αγίου Σπυρίδωνος, που καθιερώθηκε σε ανάμνηση του θαύματος του Αγίου που –σύμφωνα με την παράδοση- έσωσε τον κερκυραϊκό λαό από τη σιτοδεία.
Η πομπή κινείται ρυθμικά με τους πένθιμους ήχους των τριών Φιλαρμονικών της πόλης ενώ μετά το τέλος της λιτανείας ο Άγιος Σπυρίδωνας θα παραμείνει στη θύρα του μέχρι την Τρίτη του Πάσχα για προσκύνημα.
Στις 11.00 π.μ η λεγόμενη «Πρώτη Ανάσταση», με τους «μπότηδες» (κανάτια) να πέφτουν απο τα παράθυρα των σπιτιών. Μάλιστα για να κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο, τους γεμίζουν με νερό.
Οι παρευρισκόμενοι σπεύδουν να μαζέψουν τα κομμάτια από τα πήλινα κανάτια, να τα πάρουν σπίτι τους και να τα φυλάξουν στο εικονοστάσι τους, καθώς σύμφωνα με τους Κερκυραίους φέρουν τύχη και ευημερία.
Το εν λόγω έθιμο αποτελεί ένα συνδυασμό ενετικών και ορθόδοξων παραδόσεων ενώ πολλές είναι οι εκδοχές του για το πώς ξεκίνησε.
Σύμφωνα πάντως με τη θρησκευτική παράδοση, το σπάσιμο των «μπότηδων» αναπαριστά με τους κρότους, την οργή για τη προδοσία του Ιούδα.
Σύμφωνα πάντως με τη θρησκευτική παράδοση, το σπάσιμο των «μπότηδων» αναπαριστά με τους κρότους, την οργή για τη προδοσία του Ιούδα.
