Ἡ μεγάλη ἐκείνη στιγμὴ ποὺ κάποιος ἀνακαλύπτει τὴν συγκλονιστικὴ προσωπικότητα τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, εἶναι ἐκείνη ἀκριβῶς ἡ στ...
Ἡ μεγάλη ἐκείνη στιγμὴ ποὺ κάποιος ἀνακαλύπτει τὴν συγκλονιστικὴ προσωπικότητα τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, εἶναι ἐκείνη ἀκριβῶς ἡ στιγμὴ ποὺ κάτι μέσα του τὸν ὠθεῖ στὸ νὰ «σκαλίσῃ» περισσότερο καὶ
νὰ μάθῃ, νὰ ῥουφήξῃ, νὰ ποτισθῇ μὲ
κάθε δυνατὴν πληροφορία γιὰ τὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἀνδρός.
Ὄχι τόσο διότι ἐπέτυχε ἐκεῖ ποὺ ἄλλοι ἀπέτυχαν, ἀλλὰ διότι μέσα ἀπὸ κάθε του δράσιν, ἀπόφασιν, ὑπογραφὴ μία ἀδιαπραγμάτευτη σκέψις του διαφαίνεται: ἡ Ἑνότης τῶν Ἑλλήνων.
Ὅταν ὁ Ὀδυσσεὺς Ἀνδροῦτσος τοῦ προέτεινε νὰ «καθαρίσουν» τὸν τόπο ἀπὸ τὰ κοράκια ποὺ τὸν λυμαίνοντο, ὁ Θοδωράκης, ὅπως τὸν ἀποκαλοῦσαν, ἠρνήθη.
Ὄχι διότι δὲν εἶχε ἀρκετὰ κοφτερὰ μαχαίρια γιὰ αὐτὸ τὸ μεγάλο ἔργο, ἀλλὰ διότι ἀνελογίσθη τὶς ἐπιπτώσεις μίας τέτοιας πράξεως.
Καὶ οἱ ἐπιπτώσεις δὲν θὰ ἦταν ἕνας ἀκόμη ἐμφύλιος, μόνον, ἀλλὰ ὁλοσχερὴς ἀφανισμὸς τῶν Ἑλλήνων.
Κάτι ποὺ εἴδαμε νὰ συμβαίνῃ σὲ ἄλλες ἐποχές, ὅταν, γιὰ παράδειγμα, ἦταν …περιττὸ ἕνα κίνημα ἀντιδράσεως κατὰ τῶν κρατούντων καὶ τῶν ἀποφάσεών τους*.
Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ἤ Θεόδωρος Τσεργίνης, ἦταν ἀπὸ πολὺ νωρὶς μυημένος στὸ μυστικὸ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, κάτι, ποὺ γιὰ πολλούς, δηλώνει μίαν σχέσιν του μὲ μυστικιστικὲς στοές, ἤ ἀκόμη καὶ μασωνικές.
Ἐμᾶς ὅμως, σὰν Ἕλληνες, κάτι τέτοιο δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει, ἐφ΄ ὅσον «ζυγίζοντας» τὰ ἔργα του, διαπιστώνουμε πὼς αὐτὰ ποὺ ἔπραξε, στὸν ἀπολογισμό τους, περισσότερο μᾶς ὠφέλησαν παρὰ μᾶς ἔβλαψαν.
Κι ἕνας ἡγέτης ἀναγνωρίζεται ὡς καλός, ἤ κακός, ἀπὸ τὸν λαό του, βάσει τῶν ἔργων του κι ὄχι βάσει τῶν …προθέσεών του.
Ὁ βίος του ἦταν δύσκολος καὶ σκληρός.
Γεννήθηκε στὶς 3 Ἀπριλίου τοῦ1770, κάτω ἀπὸ τὰ δένδρα τοῦ λόγγου, τὴν μεγάλη ἐκείνη νύκτα ποὺ ὅλοι οἱ Κολοκοτρωναῖοι, μαζὺ μὲ τοὺς προτεργάτες τῆς ἐπαναστάσεως τῶνὈρλωφικῶν, ὑπεχρεώθησαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς ἑστίες τους καὶ νὰ διαφύγουν στὰ βουνὰ τῆς Πελοποννήσου γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν.
Μία ἐπανάστασις ποὺ ὑπεκινήθη ἀπὸ τὴν Αἰκατερίνη τῆς Ῥωσσίας, μὲ ἀπεσταλμένους της τοὺς ἀδελφοὺς Ὀρλώφ, πρὸ κειμένου νὰ ἀπησχοληθοῦν οἱ Τοῦρκοι καὶ νὰ ἔχῃ πλεονέκτημα στὸν μεταξύ τους πόλεμο.
Κουβαλώντας τὸ μεγάλο ὄνομα τῶν Κολοκοτρωναίων πολλὲς φορὲς ὑπέστη διωγμούς, καταστροφές, τιμωρίες καὶ ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν Ἀντιβασιλεία, ὅπως φυσικὰ καὶ ἀπὸ τὸ νεοσύστατον Ἑλληνικὸ κράτος.
Οἱ Κολοκοτρωναῖοι, βάσει δικῶν του διηγήσεων στὸν Τερτσέτη, πλήρωσαν σὲ αἷμα, ἔως τὴν Ἐπανάστασιν, μὲ σχεδὸν ἑβδομήντα κεφάλια κολοκοτρωναίικα. Βαρὺς φόρος αἵματος.
Ὁ πλάτανος στὴν κεντρικὴ πλατεία τῆς Τριπόλεως εἶχε πολλοὺς Κολοκοτρωναίους ἀποτελειώση.
Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1780 ἐδόθη ἐντολὴ ἀπὸ τὸν σουλτάνο νὰ καθαρισθῇ ἀπὸ τοὺς κλέφτες ἡ Πελοπόννησος, ποὺ εἶχαν ἀναλάβη δυνάμεις, ἰδίως μετὰ τὸ μακελειὸ τῶν Ἀρβανιτῶν (10 Ἰουνίου τοῦ 1779), στὸ ὁποῖον πρωτοστάτησε ὁ Κωνσταντῆς Κολοκοτρώνης.
Οἱ Κολοκοτρωναῖοι ἦσαν οἱ πρῶτοι ποὺ ὑπέστησαν τὸ μεγάλο αὐτὸ ξεκλήρισμα.
Ὁ πατέρας τοῦ Θεοδώρου, Κωνσταντῆς, μαζὺ μὲ δύο ἀδέλφια του Ἀποστόλη καὶ Γιώργη, ἀλλὰ καὶ τὸν Παναγιώτη Βενετσανάκη χάθηκαν ἐκεῖνες τὶς δύσκολες ἡμέρες, στὴν , πολιορκία Καστανίτσας.
Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, πολὺ γρήγορα, ἰδίως λόγῳ τῆς βαρύτητος τοῦ οἰκογενειακοῦ του ἱστορικοῦ, κατέφυγε ὡς κλέφτης στὰ βουνὰ τῆς Πελοποννήσου, δίπλα στὸν καπετὰν Ζαχαριᾶ, ποὺ κι αὐτὸς μὲ τὴν σειρά του ἦταν κλέφτης στὸν πατέρα του Κωνσταντῆ.
Ἦταν τόσο δραστήριος ποὺ σύντομα ἔγινε φόβος καὶ τρόμος γιὰ τοὺς Τούρκους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταφθάσῃ τὸ 1802 σουλτανικὸ φιρμάνι καὶ νὰ ἐντέλῃ τὸν θάνατό του, ἄν καὶ ἤδη ἀπὸ τὸ 1797 εἶχαν ξεκινήση ἐπιχειρήσεις τῶν Τούρκων κατὰ τῶν κλεφτῶν.
Οἱ διώξεις του ἀπὸ κάθε σημεῖον τῆς Πελοποννήσου ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ἦσαν ἀπερίγραπτες σὲ βία, δόλο, παρασκήνιον.
Τοῦρκοι, Ἀρβανῖτες καὶ Ἕλληνες ἕναν στόχο εἶχαν: τὸ κεφάλι του.
Τελικῶς κατάφερε νὰ διαφύγῃ στὴν Ζάκυνθο, χάνοντας πολλοὺς συγγενεῖς του, ὅπου μεταξὺ ἄλλων ἐπεδόθη καὶ στὴν πειρατεία.
Ἐκείνην τὴν περίοδο ἔλαβε μέρος στὸν ῥωσσοτουρκικὸ πόλεμο, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν Ῥώσσων.
Τὸ 1806 ἐπέστρεψε στὴν Πελοπόννησο ἀλλὰ ταὐτοχρόνως νέο σουλτανικὸ φιρμάνι ἀπαιτοῦσε τὸ κεφάλι του.
Ἡ ἀνηλεὴς καταδίωξις ποὺ ὑπέστη ἦταν πρωτοφανὴς καὶ κατάφερε νὰ διαφύγῃ ἐκ νέου στὴν Ζάκυνθο, χάνοντας ὅμως, μεταξὺ ἄλλων συμπολεμιστῶν καὶ συγγενῶν του, τὸν ἀδελφο του Ἰωάννη (Ζορμπᾶ) καθὼς καὶ τὸν ἐξάδελφό του Γιῶργα.
Τὸ 1818 ἐμυήθη στὴν Φιλικὴ Ἑταιρεία καὶ τὴν 6η Ἰανουαρίου τοῦ 1821 ἐπέστρεψε στὴν Πελοπόννησο, ὅπου πλέον ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἔδρασε μόνον ὑπὲρ τῆς ἀπελευθερώσεώς μας.
Ἔπαθε πολλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες καὶ ἀπὸ τοὺς Τούρκους, μὰ παρέμεινε ἑστιασμένος στὸν σκοπό του.
Μεταξὺ τῶν ὅσων τοῦ συνέβησαν ἦταν καὶ ἡ δολοφονία τοῦ υἱοῦ του Πάνου Κολοκοτρώνη, ἀπὸ ἑλληνικὸ χέρι, στὶς 13 Νοεμβρίου τοῦ 1824.
Ἐφυλακίσθη δύο φορές, τὴν μία στὶς 6 Φεβρουαρίου τοῦ 1825 καὶ τὴν δευτέρα στὶς 7 Σεπτεμβρίου τοῦ 1833, καὶ στὶς 26 Μαΐου τοῦ 1834 κατεδικάσθη, μαζὺ μὲ τὸν Δημήτριο Πλαπούτα, σὲ θάνατο, ποινὴ ποὺ δὲν ἐξετελέσθη τελικῶς, κατόπιν χάρης ποὺ ἐδόθη ἀπὸ τὸν Ὄθωνα καὶ τελικῶς στὶς 27 Μαΐου τοῦ 1835 ἀπεφυλακίσθη.
Ἐστάθη θερμὸς ὑποστηρικτὴς τοῦ Ἰωάννου Καποδίστρια.
Τὸ ἐγκεφαλικὸ τὸν εὑρῆκε στὶς 4 Φεβρουαρίου τοῦ 1843, στὴν Ἀθῆνα κι ἐνᾦ πλέον εἶχαν ἀποκατασταθῆ οἱ σχέσεις του μὲ τὸν Ὄθωνα.
Ἡ οἰκογένεια τῶν Κολοκοτρωναίων ἐξηκολούθησε νὰ δίδῃ θυσία τὰ παιδιά της στὴν Ἑλλάδα.
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"
